നോവൽ: കനൽവഴിയിലെ പ്രണയരേഖ!

Novel: A tale of betrayal and survival

അദ്ധ്യായം 1: മുള്ളുവേലിക്കിപ്പുറം 

കാശ്മീരിലെ നിയന്ത്രണരേഖയോട് ചേർന്നു കിടക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചുഗ്രാമം, ദൂരെ നിന്ന് നോക്കിയാൽ മലയിടുക്കുകളിലെ മഞ്ഞുമൂടിയ പുതപ്പുപോലെ തോന്നും. സമാധാനത്തിന്റെ വെള്ളപുതപ്പ്. പക്ഷെ അടുത്ത് ചെന്നാൽ ആ വെളുപ്പിന് ചുവപ്പിന്റെ നേരിയ അംശമുണ്ടെന്ന് കാണാം. ചോരയുടെ ചുവപ്പ്, ഭയത്തിന്റെ ചുവപ്പ്, അതിർത്തിയിലെ വെടിയൊച്ചകളുടെ ചുവപ്പ്. ആ ഗ്രാമത്തിലാണ് സലീമിന്റെയും ആയിഷയുടെയും കുടുംബം ജീവിക്കുന്നത്. തലമുറകളായി അവർ ഈ മണ്ണിന്റെ അവകാശികളാണ്, മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറം പാകിസ്ഥാന്റെ മണ്ണും ഇപ്പുറം ഇന്ത്യയുടെ മണ്ണും കണ്ടുകൊണ്ട്. മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറവും ഇപ്പുറവും.

സലീം ഒരു കർഷകനാണ്. ചെറിയൊരു കഷണം ഭൂമി. ഗോതമ്പും ബാർലിയും അവന്റെ വിയർപ്പിൽ നിന്ന് ഇവിടെ വിളയുന്നു. അതിർത്തിയിലെ കർഷകരുടെ ജീവിതം ഒരുതരം ചൂതാട്ടമാണ്. ഇന്ന് വിത്തിറക്കിയാൽ നാളെ കൊയ്യാനാകുമോ എന്ന് ഉറപ്പില്ല. വെടിയൊച്ചകൾക്ക് കാതോർത്ത്, ഭയത്തിന്റെ നിഴലിൽ, അവർ മണ്ണിൽ പണിയെടുക്കുന്നു. സലീമിന്റെ ഭാര്യ ആയിഷ, ഒരു മകൾ മാത്രമുള്ള സാധാരണക്കാരിയായ ഒരു വീട്ടമ്മ.

2010 ഒക്ടോബർ 08. അന്നൊരു മരവിച്ച പ്രഭാതമായിരുന്നു. എങ്കിലും സാധാരണപോലെ കോഴികൾ കൂവി, പശുക്കൾ അലറി. ആയിഷ മകളെ സ്കൂളിലേക്ക് അയക്കാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലായിരുന്നു. പതിനഞ്ചുകാരിയായ ഫാത്തിമ, അമ്മിയെ സഹായിക്കുന്നുണ്ട്. അവൾക്ക് സ്കൂളിൽ പോകാൻ അതിയായ ആഗ്രഹമാണ്. പക്ഷെ അല്പം ദൂരത്തിലുള്ള സ്കൂളിലേക്കുള്ള യാത്ര അപകടകരമാണ്. ഓരോ ദിവസവും അവർ പ്രാർത്ഥിക്കും, ഇന്ന് വെടിവെപ്പുണ്ടാകരുതേ, ഇന്നും ഗ്രാമത്തിലെ കുട്ടികൾ സുരക്ഷിതരായി തിരിച്ചെത്തണമേ എന്ന്.

സലീം തന്റെ കൃഷിഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ഇന്ന് ജുമാ ആണ്. നേരത്തെ പണി തീർത്ത് പള്ളിയിൽ പോകണം. കഴിഞ്ഞ രാത്രി പെയ്ത മഞ്ഞിൽ ഭൂമി നനഞ്ഞു കുതിർന്നിട്ടുണ്ട്. മഞ്ഞ് മായും മുൻപേ പണി തുടങ്ങണം. അവന്റെ കൃഷിഭൂമിയിൽ നിന്നും, അതുപോലെ വീട്ടിൽ നിന്നും നോക്കിയാൽ അതിർത്തിയിലെ സൈനികരുടെ ബങ്കറുകൾ വ്യക്തമായി കാണാം. പെട്ടെന്നാണ് ദൂരെ ഒരു വെടിപൊട്ടുന്ന ശബ്ദം സലീം കേട്ടത്. സലീം ഞെട്ടിത്തരിച്ചു. സാധാരണ, വെടിയൊച്ചകൾ ഗ്രാമത്തിന് പുതിയതല്ല, പക്ഷെ ഈ പ്രഭാതത്തിലെ ശബ്ദം ഒരു മുന്നറിയിപ്പായിരുന്നു. ഒരു ഫ്ലെയർ പൊട്ടി ഉയർന്ന ശബ്ദം. സലീം അത് കാണുകയും ചെയ്തു. പെട്ടെന്ന്, സൈനികരുടെ ബങ്കറുകളിൽ നിന്ന് ഉച്ചത്തിലുള്ള സൈറൺ മുഴങ്ങി.

“ശത്രുക്കൾ! എല്ലാവരും വീടിനുള്ളിൽ കയറൂ!” ഒരു സൈനികൻ മൈക്കിലൂടെ ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചുപറഞ്ഞത് സലീം കേട്ടു.

സലീം കൃഷിഭൂമിയിൽ നിന്ന് ഓടി. അവന്റെ ഹൃദയം അതിവേഗം മിടിച്ചു. വീട്ടിലേക്ക് ഓടുമ്പോൾ ആയിഷയെയും മകളേയും ഓർത്തു. അവർ സുരക്ഷിതരായിരിക്കുമോ? വീടിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു കിടക്കുന്നു. അവൻ അകത്തേക്ക് പാഞ്ഞു. ആയിഷ ഭയന്നുവിറച്ച് ഫാത്തിമയോടൊപ്പം ഒരു മൂലയിൽ ഒതുങ്ങിയിരിക്കുകയാണ്.

“എന്താ സലീം?” ആയിഷയുടെ ശബ്ദം വിറച്ചു.

“സൈറൺ മുഴങ്ങി, ആയിഷാ. വെടിവെപ്പ്. എല്ലാവരും വീടിനുള്ളിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടണം.” സലീം കിതച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

പുറത്ത് വെടിയൊച്ചകൾക്ക് ശക്തി കൂടുന്നത് അവർ കേട്ടു. ജാലകങ്ങൾ കുലുങ്ങി. ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഭയം നിറഞ്ഞു. അവൾ അമ്മിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു അവൾ ഇതുവരെ ഇങ്ങനെയൊരു യുദ്ധസമാന സാഹചര്യം കണ്ടിട്ടില്ല. ആയിഷ അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷെ അവരുടെ ശബ്ദത്തിലും ഭയം നിറഞ്ഞിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന്, ഒരു വലിയ ശബ്ദത്തിൽ വീടിന്റെ മുൻവാതിൽ തകർന്ന് നിലംപൊത്തി. ഒരു ബോംബ് ഷെല്ലായിരുന്നു അത്. ഭാഗ്യവശാൽ, അത് വീടിന് പുറത്താണ് പതിച്ചത്, വാതിൽ തകർന്നു എന്നതൊഴിച്ചാൽ ആർക്കും പരിക്കേൽക്കാത്തതിൽ അവർ ദൈവത്തിന് നന്ദി പറഞ്ഞു. പക്ഷെ ഭയം അവരുടെ ഉള്ളിൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നി.

“ഇത് തീരില്ലേ, സലീം? എന്നുമിങ്ങനെ ഭയന്ന് ജീവിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് വയ്യ.” ആയിഷ തേങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

സലീം ആയിഷയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഈ ജീവിതം അവർ തിരഞ്ഞെടുത്തതല്ല, ഇത് അവരുടെ വിധിയായിരുന്നു. ഈ അതിർത്തിഗ്രാമം അവരുടെ വീടാണ്, അവരുടെ മണ്ണാണ്. അവർക്ക് മറ്റെവിടെയും പോകാനില്ല. സ്വന്തം മണ്ണിനോടുള്ള അവരുടെ ആത്മാവിന്റെ ബന്ധം വേർപെടുത്താൻ ഭയത്തിന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

കുറേ മണിക്കൂറുകൾക്ക് ശേഷം വെടിവെപ്പ് നിലച്ചു. സൈനികർ വീടുകൾ തോറും കയറി ആളുകൾക്ക് പരിക്കുണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചു. സലീമിന്റെ വീടിന്റെ തകർന്ന വാതിൽ കണ്ടപ്പോൾ സൈനികർ സഹാനുഭൂതിയോടെ നോക്കി.

“സുരക്ഷിതരാണോ, സലീംഭായ്?” ഒരു ജവാൻ ചോദിച്ചു.

“ദൈവത്തിന്റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ട് ആർക്കും ഒന്നും പറ്റിയില്ല, ജവാൻ സാബ്. പക്ഷെ വാതിൽ…” സലീം നിസ്സഹായതയോടെ തകർന്ന വാതിലിലേക്ക് ചൂണ്ടി.

“പേടിക്കണ്ട സലീംഭായ്, ഈ വാതിൽ ഞങ്ങൾ ശരിയാക്കിത്തരാം. നിങ്ങൾ അകത്ത് സുരക്ഷിതരായിരിക്കൂ.” ജവാൻ ഉറപ്പുനൽകി.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ, വാഗ്ദാനം ചെയ്തതുപോലെ, കുറച്ച് സൈനികർ സലീമിന്റെ വീട്ടിലെത്തി. തകർന്ന വാതിൽ അവർ നന്നാക്കി. സൈനികരുടെ ഈ സഹായം അവർക്ക് വലിയ ആശ്വാസമായി.

ആ രാത്രി അവർക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഓരോ വെടിയൊച്ചയും അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ പുതിയൊരു മുറിവുണ്ടാക്കിയിരുന്നു. ഫാത്തിമ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ദൂരെ മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറം ഇരുട്ടിൽ മറഞ്ഞുകിടക്കുന്ന പാകിസ്ഥാൻ മണ്ണ്. അവിടെയും മനുഷ്യരുണ്ടാകും. അവരും ഭയന്ന് ഉറങ്ങാതെ കിടക്കുന്നുണ്ടാകുമോ? എന്തിനാണ് ഈ വെടിവെപ്പ്? എന്തിനാണ് ഈ ഭയം?

മഞ്ഞുമൂടിയ മലനിരകൾക്ക് സ്വർണ്ണവർണ്ണം നൽകികൊണ്ട് പ്രഭാതം പൊട്ടിവിടർന്നു. പുതിയൊരു ദിവസം, പുതിയൊരു പ്രത്യാശ. ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോകണം. ഭയത്തിന്റെ നിഴലിൽ ജീവിക്കാനാണ് അവരുടെ വിധി. പക്ഷെ അവർക്ക് പ്രതീക്ഷയുണ്ട്. ഒരുനാൾ ഈ അതിർത്തി ശാന്തമാകും. ഒരുനാൾ അവർക്ക് സമാധാനമായി ഉറങ്ങാൻ കഴിയും. ആ ദിവസത്തിനായുള്ള കാത്തിരിപ്പിലാണ് സലീമിന്റെയും ആയിഷയുടെയും കുടുംബം.

അദ്ധ്യായം 2: ഷെല്ലുകൾക്കിടയിലെ പാട്ട്

വെടിയൊച്ചകൾ നിലച്ച് ദിവസങ്ങളായിട്ടും ഗ്രാമത്തിൽ ഒരുതരം ഭീകരമായ നിശ്ശബ്ദത തളംകെട്ടി നിന്നിരുന്നു. അത് വെറും നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നില്ല, അടുത്ത സ്ഫോടനത്തിനായി കാത്തിരിക്കുന്ന ഭയത്തിന്റെ നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു.

വെടിയൊച്ചകളെക്കാൾ അവരെ ഭയപ്പെടുത്തിയത് അടുത്തിടെ വർദ്ധിച്ചുവന്ന ഷെല്ലാക്രമണങ്ങളായിരുന്നു. മുമ്പ്, അതിർത്തിയിൽ ബങ്കറുകൾ ലക്ഷ്യമാക്കി വന്നിരുന്ന ഷെല്ലുകൾ, ഇപ്പോൾ ഗ്രാമത്തിനകത്തേക്കും പതിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ ഷെല്ലാക്രമണത്തിൽ സലീമിന്റെ വാതിൽ തകർന്നത് വെറുമൊരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ മാത്രമായിരുന്നു – അപകടം അവരുടെ വീടിന്റെ പടിവാതിലിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ. സൈനികർ വാതിൽ നന്നാക്കിത്തന്നത് ഒരു താൽക്കാലിക ആശ്വാസം മാത്രം.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് സ്കൂളിൽ പോകാൻ അതിയായ മോഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, അവളുടെ ഓരോ ചുവടിലും ഭയത്തിന്റെ തണുപ്പ് കാലുകളെ പൊതിഞ്ഞിരുന്നു. സ്കൂൾ ദൂരെയാണ്, ഒരു ചെറിയ, അത്ര സൗകര്യങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത ഒരു സ്കൂൾ. സൈനിക ചെക്ക്‌പോസ്റ്റ് കടന്നു വേണം അവിടെ എത്താൻ. അവളുടെ കൂട്ടുകാരികളിൽ പലരും പേടിച്ച് സ്കൂളിൽ വരാതായി. ക്ലാസ് മുറികളിൽ കുട്ടികളുടെ എണ്ണം കാര്യമായില്ല. ഓരോ അധ്യാപകന്റെയും കണ്ണുകളിൽ നിസ്സഹായത മാത്രം തങ്ങിനിൽക്കുന്നു. പഠനം ഒരു യാന്ത്രിക പ്രക്രിയയായി മാറി.

അന്നൊരു സന്ധ്യയ്ക്ക് സ്കൂൾ വിട്ട് ഫാത്തിമ അല്പം താമസിച്ചായിരുന്നു മടങ്ങിവന്നത്. വഴിയോരത്ത് നിറയെ മഞ്ഞുമൂടിയ പുൽമേടുകൾ. അസ്തമയ സൂര്യൻ കുന്നിൻ ചെരിവുകൾക്ക് സ്വർണ്ണവർണ്ണം നൽകി. കാറ്റിന് വല്ലാത്ത ഒരു മൂർച്ചയുണ്ടായിരുന്നു. മുള്ളുവേലിക്ക് ദൂരെയായി, സമാന്തരമായുള്ള കല്ലുപാകിയ വഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മനസ്സിൽ ആയിരം ചിന്തകൾ തിരതല്ലി. ഈ ജീവിതം എന്തിനാണ്? ഓരോ ദിവസവും അടുത്ത ഷെല്ലാക്രമണം എവിടെ പതിക്കുമെന്ന ഭയത്തിൽ ജീവിക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവരാണോ തങ്ങൾ?

അപ്പോഴാണ് അവൾ അതുകേട്ടത്. ഒരു പാട്ട്. മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറം നിന്ന് ഒഴുകിവരുന്ന ഒരു കശ്മീരി ഗാനം. ആലാപനം ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റേതാണെന്ന് തോന്നി. ശബ്ദത്തിൽ വിഷാദവും അതേസമയം ഒരു പ്രതീക്ഷയും കലർന്നിരുന്നു. ഫാത്തിമയുടെ കാലുകൾ അറിയാതെ നിശ്ചലമായി. അതിർത്തിയിലെ മരണനിശ്ശബ്ദതയെ ഭേദിച്ച്, ഹൃദയത്തിലേക്ക് തുളച്ചുകയറുന്ന ആ പാട്ട് അവളെ വല്ലാതെ ആകർഷിച്ചു. അവളറിയാതെ ചുറ്റും നോക്കി. ആ പാട്ട് എവിടെ നിന്നാണ് വരുന്നത്?

മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറം, പുഴയുടെ തീരത്ത് ഒരു വലിയ പാറപ്പുറത്ത് ഒരാൾ ഇരിക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. ഒരു കോലാട്ടുകാരൻ, അവന്റെ ആടുകൾ സമീപത്ത് പുല്ലു മേയുന്നുണ്ട്. അവന്റെ രൂപം വ്യക്തമായിരുന്നില്ലെങ്കിലും, അവന്റെ പാട്ട് അവളുടെ കാതുകളിൽ നിറഞ്ഞു. ആ ഗാനം അവൾക്ക് പരിചിതമായിരുന്നു. അവളുടെ മുത്തശ്ശി പാടി കേൾപ്പിച്ചിരുന്ന ഒരു പഴയ നാടൻ പാട്ട്. അതിൽ അതിർത്തിയുടെ ദുരിതങ്ങളും, വേർപാടിന്റെ വേദനകളും, നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ സമാധാനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങളും നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു.

അവന്റെ പാട്ടിൽ അവൾക്ക് അല്പം സാന്ത്വനം തോന്നി. ഇരുമ്പുവേലികൾ കൊണ്ട് വേർപെടുത്തപ്പെട്ട രണ്ട് ലോകങ്ങൾക്കിടയിൽ, ഒരു പാട്ട് അവർക്കിടയിലെ ദൂരം കുറയ്ക്കുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു. ഭാഷയും സംസ്കാരവും ഒന്നായതുകൊണ്ട്, അപ്പുറം താമസിക്കുന്ന മനുഷ്യരും തന്നെപ്പോലെ വേദനിക്കുന്നവരാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. വെറുപ്പിന്റെയും, യുദ്ധത്തിന്റെയും, ആക്രമണങ്ങളുടെയും വേലിക്കപ്പുറം, മനുഷ്യത്വം എന്നൊരു പാലം ആ പാട്ടിലൂടെ പണിയപ്പെടുകയായിരുന്നു.

പാട്ട് നിലച്ചു. അവൻ എഴുന്നേറ്റ് ആടുകളെ തെളിച്ച് നടന്നു നീങ്ങുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അവന്റെ മുഖം കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും, ആ പാട്ട് അവളുടെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ മനസ്സിൽ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു. എന്തിനാണ് ഈ യുദ്ധങ്ങൾ? ഈ അതിരുകൾ? എന്തിനാണ് മനുഷ്യരെ ഇങ്ങനെ വേർതിരിക്കുന്നത്? എന്തിന് ഈ നിരന്തരമുള്ള ഭയപ്പെടുത്തലുകൾ?

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ ആയിഷ മകളുടെ മൗനം കണ്ടു. “എന്താ ഫാത്തിമാ? മുഖം വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചല്ലോ?”

ഫാത്തിമ ഒന്നും പറയാതെ അമ്മിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ആ പാട്ട് ഒരു പുതിയ ലോകത്തേക്ക് വാതിൽ തുറക്കുകയായിരുന്നു. വെറുപ്പിന്റെയും ഭയത്തിന്റെയും ഇടയിലും സ്നേഹവും സമാധാനവും കണ്ടെത്താൻ കഴിയുമോ എന്നൊരു ചിന്ത അവളുടെ മനസ്സിൽ വേരുറച്ചു. ആ പാട്ടുകാരനെ വീണ്ടും കാണാൻ, ആ പാട്ട് വീണ്ടും കേൾക്കാൻ അവളുടെ ഹൃദയം കൊതിച്ചു. അതിർത്തിയുടെ തണുത്ത മരവിപ്പിനേയും ഷെല്ലാക്രമണങ്ങളുടെ ഭീകരതയെയും ഭേദിച്ച്, ഒരു ചെറുനാളം പോലെ ആ പാട്ട് അവളുടെ ഉള്ളിൽ പ്രകാശിച്ചു.

അദ്ധ്യായം 3: പാട്ടിന്റെ അലയൊലികൾ

ആ പാട്ടിന്റെ അലയൊലികൾ ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ ദിവസങ്ങളോളം തങ്ങിനിന്നു. സ്കൂളിലേക്കുള്ള അവളുടെ യാത്രകൾക്ക് പുതിയൊരു അർത്ഥം കൈവന്നു. ഓരോ യാത്രയിലും അവളുടെ കണ്ണുകൾ മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറത്തേക്ക് നീണ്ടു. ആ പാട്ടുകാരനെ വീണ്ടും കാണാൻ, അവന്റെ മുഖം ഒരുനോക്ക് കാണാൻ അവൾ കൊതിച്ചു. എന്നാൽ ഓരോ ദിവസവും അവൾ നിരാശയായി.

ഒരു വൈകുന്നേരം സ്കൂൾ വിട്ട് മടങ്ങുമ്പോൾ, പതിവില്ലാതെ ഫാത്തിമ അതിർത്തിയോട് അല്പം ചേർന്ന് നടന്നു. ആ ചെറിയ കുന്നിൻചെരുവ് കുറച്ചുകൂടി അടുത്തുകാണാം. ആ കുന്നിൻചെരുവിന്റെ അടുത്തുള്ള അതിർത്തി ഭാഗത്ത് നിന്നാൽ അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും ഉള്ള പ്രദേശങ്ങളുടെ വലിയൊരു ഭാഗം കാണാം. 

സായാഹ്നം നിശ്ശബ്ദമാണ്. സൂര്യൻ പടിഞ്ഞാറ് ചരിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പുഴ ഇളകിയാടുന്നത് കാണാം. തണുത്ത കാറ്റ് അവളുടെ മുഖത്ത് തട്ടി കടന്നുപോയി.

അപ്പോഴാണ് അവൾ അതുകണ്ടത്. മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറം, പുഴയുടെ തീരത്ത് ഒരു വലിയ പാറപ്പുറത്ത് ഒരാൾ ഇരിക്കുന്നു. അവന്റെ ആടുകളെ കാണുന്നില്ല. തലയിൽ ഒരു കശ്മീരി തൊപ്പിയുണ്ട്. അവനാണ് പാട്ടുകാരനെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ തന്നിലേക്ക് നോക്കുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി. ഒരു നിമിഷം, ആ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം കോർത്തു. വേലിക്കപ്പുറം, വാക്കുകളില്ലാതെ ഒരു ബന്ധം ഉടലെടുക്കുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭയമോ വെറുപ്പോ ഉണ്ടായതായി അവൾക്ക് തോന്നിയില്ല. മറിച്ച് നിസ്സഹായതയും അതേസമയം, ഒരു നേർത്ത പ്രത്യാശയും ആണ് കാണുന്നത്.

അവൾക്ക് അവനോട് എന്തെങ്കിലും പറയാൻ തോന്നി. ഈ അതിരുകൾ എന്തിനാണെന്ന് ചോദിക്കാൻ വെമ്പി. തങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒരുപാട് ദൂരമില്ലെന്നും, താനും അവനെപ്പോലെ ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനാണെന്നും പറയാൻ തോന്നി. എന്നാൽ വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയി. അതിർത്തിയുടെ ഭീകരമായ നിശ്ശബ്ദത വാക്കുകൾക്ക് തടയിടുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു.

പെട്ടെന്ന്, ആകാശത്ത് ഒരു ഹെലികോപ്റ്ററിന്റെ ഇരമ്പൽ കേട്ടു. സൈനിക ഹെലികോപ്റ്ററുകൾ അതിർത്തിയിലൂടെ പറന്നുനീങ്ങുന്നത് അവിടെ പതിവാണ്. ആ ശബ്ദം അവരെ വീണ്ടും യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. വേലിക്കപ്പുറമിരുന്ന ആട്ടിടയൻ ധൃതിയിൽ എഴുന്നേറ്റ് നടന്നുനീങ്ങുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അവൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയില്ല. അവളും തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു പുതിയ ചിന്തയായിരുന്നു. തങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്കല്ല. അതിർത്തിയുടെ ഇരുവശത്തും സമാധാനം ആഗ്രഹിക്കുന്ന മനുഷ്യരുണ്ട്. വെടിയൊച്ചകളും ഷെല്ലാക്രമണങ്ങളും അവരെ വേർതിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും, മനുഷ്യത്വം എന്നൊരു പാലം അവരെ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഒരു പാട്ടിലൂടെ തുടങ്ങിയ ആ ബന്ധം, ഇന്ന് ഒരു നോട്ടത്തിലൂടെ കൂടുതൽ ആഴപ്പെട്ടു. ഒരുദിവസം അവനെ അടുത്ത് കാണാനും സംസാരിക്കാനും കഴിയുമെന്നൊരു നേർത്ത ചിന്ത അവളുടെ മനസ്സിൽ മൊട്ടിട്ടു.

അദ്ധ്യായം 4: കടലാസ് തുണ്ടുകൾ

വേലിക്കപ്പുറത്തെ ആട്ടിടയനുമായുള്ള നോട്ടം ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ പുതിയൊരു കൗതുകം നിറച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട നിസ്സഹായത അവളെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. യുദ്ധവും വെറുപ്പും മാത്രമാണോ അതിർത്തിയുടെ നിയമം? അവളുടെ മനസ്സിൽ പുതിയൊരു ചോദ്യമുണർന്നു: എങ്ങനെയാണ് ഈ വേലിക്കപ്പുറത്തുള്ളവരുമായി സംസാരിക്കുക?

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. സ്കൂളിൽ പോകാനും വരാനുമുള്ള യാത്രകളിൽ ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും ആ പാറപ്പുറത്ത് പരതി. ചില ദിവസങ്ങളിൽ അവനവിടെയുണ്ടാകും, മറ്റു ദിവസങ്ങളിൽ ഇല്ല. അവന്റെ സാമീപ്യം പോലും അവൾക്ക് ഒരുതരം സമാധാനം നൽകി. ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ, സ്കൂളിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ ഫാത്തിമയുടെ കയ്യിൽ ഒരു പേപ്പർ തുണ്ടും പെൻസിലുമുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ഒരു ചെറിയ ചിത്രം വരച്ചു. സമാധാനത്തിന്റെ പ്രതീകമായ ഒരു വെളുത്ത പ്രാവ്. അതിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ഒലീവ് കൊമ്പും. അടിയിൽ അവൾ കശ്മീരി ഭാഷയിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “നമ്മൾ എന്തിന് ഭയക്കണം? സമാധാനം വരട്ടെ.”

അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു, ഈ കടലാസ് തുണ്ട് അവനിലെത്തിക്കുക എന്നത് എളുപ്പമല്ലെന്ന്. അതിർത്തിയിൽ പലയിടത്തും സൈനികരുടെ നിരീക്ഷണമുണ്ട്. ഇടയ്ക്കിടെ ഹെലികോപ്റ്റർ പറക്കുന്നത് കാണാം. എന്നിട്ടും, അവളൊരു സാഹസത്തിന് മുതിർന്നു. സ്കൂളിൽ നിന്ന് മടങ്ങുമ്പോൾ, അവൾ പതിയെ കുന്നിൻചെരുവിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നു. ഭാഗ്യത്തിന്, ആട്ടിടയൻ പാറപ്പുറത്തുണ്ടായിരുന്നു. ആടുകൾ മേയുന്നു, അവൻ പുഴയിലേക്ക് നോക്കി നിശബ്ദനായി ഇരിക്കുന്നു.

ഫാത്തിമ ചുറ്റും നോക്കി. ആരുമില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി അവൾ ആ കടലാസ് തുണ്ട് വളരെ സൂക്ഷിച്ചു ചുരുട്ടി ഒരു ചെറിയ കല്ലിൽ വെച്ച് മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറത്തേക്ക് എറിഞ്ഞു. അവനത് കാണുമെന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പില്ലായിരുന്നു. അവളുടെ ഹൃദയം അതിവേഗം മിടിച്ചു. ഇത് സൈനികരുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടാൽ വലിയ പ്രശ്നമാകും. വേഗം വീട്ടിലേക്ക് നടക്കാൻ അവൾക്ക് തോന്നി.

എന്നാൽ, അവനത് കണ്ടു! ആട്ടിടയൻ തലയുയർത്തി നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ വേലിക്കപ്പുറം കുന്നിൻചെരുവിൽ നിൽക്കുന്ന ഫാത്തിമയിൽ ഉടക്കി. അവൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു, ആടുകളെ വിട്ട്, ആ കടലാസ് തുണ്ടിനടുത്തെത്തി. അവൻ അത് സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി, എന്നിട്ട് അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. അവന്റെ പുഞ്ചിരിയിൽ ഒരുപാട് അർത്ഥങ്ങൾ ഒളിഞ്ഞുകിടപ്പുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. അത് ഒരു സൗഹൃദത്തിന്റെ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു, അതിർത്തിയുടെ മതിൽക്കെട്ടുകൾ ഭേദിക്കുന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് ആശ്വാസമായി. അവളുടെ ഉള്ളിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു. വാക്കുകളില്ലാതെ, ഒരു കടലാസ് തുണ്ടിലൂടെ അവർ തമ്മിൽ ഒരു പുതിയ ബന്ധം തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ആ ആട്ടിടയൻ അവന്റെ കീശയിൽ നിന്ന് ഒരു കടലാസ് തുണ്ടെടുത്ത് അതിൽ എന്തോ എഴുതുന്നത് അവൾ കണ്ടു. മറുപടി! അവളുടെ ഹൃദയം വീണ്ടും അതിവേഗം മിടിച്ചു. അവൻ അത് വേലിക്കപ്പുറത്തേക്ക് എറിയുമോ? അവൾ ആകാംഷയോടെ കാത്തുനിന്നു.

അദ്ധ്യായം 5: പാട്ടിന്റെ മറുപടി

ആട്ടിടയൻ കടലാസ് തുണ്ടിൽ എന്തോ എഴുതി. ഫാത്തിമ ആകാംഷയോടെ കാത്തുനിന്നു. അവന്റെ ഓരോ ചലനവും അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൻ ആ കടലാസ് ചുരുട്ടി, വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ ഒരു കല്ലിൽ വെച്ച് മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറത്തേക്ക് എറിഞ്ഞു. ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം സന്തോഷം കൊണ്ട് തുടിച്ചു. അവളുടെ സാഹസം വെറുതെയായില്ല!

വേഗം അവൾ വേലിക്കടുത്തേക്ക് ചെന്നു. കല്ലിനടുത്ത് വീണുകിടന്ന കടലാസ് തുണ്ടെടുത്ത് അവൾ നിവർത്തി. അതിൽ കശ്മീരി ഭാഷയിൽ അവൻ എഴുതിയിരുന്നത് അവൾ വായിച്ചു.

“സമാധാനം ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരുപാട് പേരുണ്ട്, ഈ വേലിക്കിപ്പുറവും. ഭയന്നാണ് ഞങ്ങൾ ഓരോ ദിവസവും ജീവിക്കുന്നത്. ഈ യുദ്ധവും ശത്രുതയും എന്തിന് എന്ന് എനിക്കും അറിയില്ല. നിന്റെ പ്രാവ് ഒരു പ്രതീക്ഷയാണ്.”

താഴെ അവന്റെ പേരും എഴുതിയിരുന്നു: “റഹീം”.

റഹീമിന്റെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ പതിഞ്ഞു. അവന്റെ വാക്കുകളിൽ സമാനത അവൾക്ക് തോന്നി. ഭയത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന, സമാധാനം ആഗ്രഹിക്കുന്ന, യുദ്ധത്തിന്റെ അർത്ഥം മനസ്സിലാകാത്ത ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യർ. അവൾ ഒറ്റയ്ക്കല്ല, റഹീമിനെപ്പോലെ അനേകം പേർ വേലിക്കപ്പുറവുമുണ്ടെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

അവന്റെ പേര് അവൾക്ക് സന്തോഷം നൽകി. ഇനി അവൻ വെറുമൊരു ആട്ടിടയൻ മാത്രമല്ല, റഹീം ആണ്. അവൾക്ക് ഒരു സുഹൃത്തിനെ കിട്ടിയത് പോലെ തോന്നി. അതിർത്തിയുടെ ഭീതിക്കിടയിലും, ഒരു സൗഹൃദം പൂത്തുലയുന്നു.

ഫാത്തിമ കടലാസ് തുണ്ട് സൂക്ഷിച്ച് പുസ്തകത്തിനുള്ളിൽ വെച്ചു. വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ ചുവടുകൾക്ക് വേഗത കൂടി. ആവേശം അവളെ പൊതിഞ്ഞിരുന്നു. റഹീമിന്റെ പാട്ടിൽ അവൾ കേട്ട പ്രതീക്ഷ, ഇപ്പോൾ അവന്റെ വാക്കുകളിലൂടെ കൂടുതൽ ശക്തമായിരിക്കുന്നു.

അന്നത്തെ രാത്രി, ഫാത്തിമയ്ക്ക് നല്ല ഉറക്കം കിട്ടി. സാധാരണ വെടിയൊച്ചകൾ അവളെ ഉറങ്ങാൻ സമ്മതിക്കാറില്ലായിരുന്നു. പക്ഷെ അന്ന്, അവളുടെ മനസ്സിൽ റഹീമിന്റെ വാക്കുകളും അവന്റെ പുഞ്ചിരിയും നിറഞ്ഞുനിന്നു. ഇരുമ്പ് വേലികൾക്ക് തടയാൻ കഴിയാത്ത ഒരു ബന്ധം, അതിർത്തിയുടെ ഭിത്തികളെ തകർക്കുന്ന ഒരു പ്രതീക്ഷ.

പക്ഷേ, അടുത്ത ദിവസം ഫാത്തിമ സ്കൂളിലേക്ക് പോകാൻ ഒരുങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ ഉള്ളിൽ ചെറിയൊരു ഭയം തോന്നി. ഈ കടലാസ് കൈമാറ്റം സൈനികരുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടാൽ എന്ത് സംഭവിക്കും? റഹീമിന് എന്തെങ്കിലും അപകടം സംഭവിക്കുമോ? അവളുടെ ഈ പുതിയ സൗഹൃദം എത്രത്തോളം സുരക്ഷിതമാണ്?

അദ്ധ്യായം 6: ഭയത്തിന്റെ നിഴലിൽ

റഹീമുമായുള്ള സൗഹൃദം ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ സന്തോഷം നിറച്ചെങ്കിലും, ഒരു നേർത്ത ഭയം അവളെ പിടികൂടി. സൈനികരുടെ നിരീക്ഷണമുള്ള അതിർത്തിയിൽ ഇങ്ങനെയുള്ള ബന്ധങ്ങൾ അപകടകരമാണ്. എപ്പോഴാണ് ഒരു തെറ്റ് സംഭവിക്കുക, എപ്പോഴാണ് അവർ പിടിക്കപ്പെടുക എന്നോർത്ത് അവളുടെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിച്ചു. എങ്കിലും, റഹീമിനോട് സംസാരിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹം ആ ഭയത്തെക്കാൾ വലുതായിരുന്നു.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഫാത്തിമയും റഹീമും കടലാസ് തുണ്ടുകളിലൂടെ സന്ദേശങ്ങൾ കൈമാറുന്നത് തുടർന്നു. ഓരോ സന്ദേശത്തിലും അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ കാര്യങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചു. സ്കൂളിലെ കാര്യങ്ങൾ, വീടിന്റെ വിശേഷങ്ങൾ, അതിർത്തിയിലെ ഭയം, സമാധാനത്തിനായുള്ള അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ – എല്ലാം അവർ പരസ്പരം പങ്കുവെച്ചു. ഈ കൈമാറ്റങ്ങൾക്കിടയിൽ അവർ കൂടുതൽ അടുത്തറിഞ്ഞു. റഹീം ഒരു കർഷകനാണെന്നും, അവന്റെ കുടുംബവും സമാധാനത്തിനായി ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടെന്നും ഫാത്തിമ മനസ്സിലാക്കി. അവന്റെ പാട്ടുകൾ അവന്റെ ഉള്ളിലെ വിഷാദത്തെയും പ്രതീക്ഷയെയും കുറിച്ചുള്ളതായിരുന്നു എന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി.

ഒരിക്കൽ ഫാത്തിമ ഒരു സന്ദേശം എറിഞ്ഞപ്പോൾ, റഹീം അത് എടുക്കാൻ വേലിക്കടുത്തേക്ക് വന്നു. ആ നിമിഷം, ദൂരെ ഒരു സൈനിക ജീപ്പ് വരുന്നത് അവർ കണ്ടു. ഫാത്തിമയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി. റഹീം വേഗം കടലാസ് തുണ്ട് പോക്കറ്റിലിട്ട് ആടുകളെയും തെളിച്ച് ഓടിമറഞ്ഞു. ഫാത്തിമ വേഗത്തിൽ കുന്നിൻചെരുവിൽ നിന്ന് നടന്നുപോയി. ആ രാത്രി അവൾക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. റഹീമിന് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചോ എന്ന ചിന്ത അവളെ വേട്ടയാടി.

പിറ്റേ ദിവസം ഫാത്തിമ സ്കൂളിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ, അവളുടെ കണ്ണുകൾ റഹീമിനെ പാറപ്പുറത്ത് പരതി. അവൻ അവിടെയില്ലായിരുന്നു. അവളുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ വേദനിച്ചു. അവൾ കാരണം അവനൊരു അപകടം സംഭവിച്ചോ? ഭയവും കുറ്റബോധവും അവളെ കാർന്നുതിന്നു. സ്കൂളിൽ ക്ലാസ്സെടുക്കുമ്പോഴും അവളുടെ മനസ്സ് റഹീമിനരികിലായിരുന്നു.

വൈകുന്നേരം സ്കൂൾ വിട്ട് മടങ്ങുമ്പോൾ, അവൾ പതിയെ കുന്നിൻചെരുവിലേക്ക് നടന്നു. ഒരു നേർത്ത പ്രത്യാശ അവളുടെ മനസ്സിൽ അവശേഷിച്ചിരുന്നു. പാറപ്പുറം ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. നിരാശയോടെ അവൾ തിരിയാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ, ഒരു പാട്ട് കേട്ടു. അവളുടെ ഹൃദയം സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. അത് റഹീമിന്റെ പാട്ടായിരുന്നു! അവൻ പാറയ്ക്ക് താഴെയുണ്ടായിരുന്നു, ആടുകളോടൊപ്പം. അവനെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്കൊരുപാട് ആശ്വാസമായി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു, എല്ലാം സുരക്ഷിതമാണെന്ന് പറയുന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി.

ആ ദിവസത്തെ സന്ദേശം റഹീമിന് കൈമാറാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും, അവൻ സുരക്ഷിതനാണെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ ഫാത്തിമയ്ക്ക് സമാധാനമായി. അതിർത്തിയിലെ ഭയങ്ങൾക്കിടയിലും, അവരുടെ ഈ രഹസ്യ സൗഹൃദം ഒരു പ്രതീക്ഷയുടെ വെളിച്ചം പോലെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ പ്രകാശിച്ചു. ഓരോ ദിവസവും ഈ സൗഹൃദം നിലനിർത്താൻ അവൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു.

അദ്ധ്യായം 7: ഒരു സൈനികന്റെ സംശയം

റഹീമിനെ കണ്ടപ്പോൾ ഫാത്തിമയ്ക്ക് ആശ്വാസമായെങ്കിലും, സൈനിക ജീപ്പ് കണ്ട നിമിഷം അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ പുതിയൊരു ഭയം വേരുറപ്പിച്ചു. തങ്ങളുടെ രഹസ്യ സൗഹൃദം അപകടത്തിലാണെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കി. ഓരോ സന്ദേശം കൈമാറുമ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചുറ്റും പരതി. ആരെങ്കിലും കാണുന്നുണ്ടോ എന്നൊരു ഭയം അവളെ നിരന്തരം വേട്ടയാടി.

അന്നൊരു ദിവസം ഫാത്തിമ സ്കൂളിലേക്ക് പോകാൻ ഒരുങ്ങുമ്പോൾ, അവളുടെ ബാബാ സലീം അവളെ വിളിച്ചു. “ഫാത്തിമാ, നീ എന്താ ഈ ദിവസങ്ങളിൽ ഇങ്ങനെ? എപ്പോഴും സംശയവും ഭയവും ആണല്ലോ മുഖത്ത്?” അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോദ്യത്തിലെ കുരുക്ക് ഫാത്തിമ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവൾക്ക് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. “മോളേ, അതിർത്തിയിലാണ് നമ്മൾ ജീവിക്കുന്നത്,  അതിർത്തിയിൽ ഓരോ ചലനവും ശ്രദ്ധിക്കണം. പ്രത്യേകിച്ച് മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറത്തേക്ക്. അപകടം എപ്പോഴും പതിയിരിപ്പുണ്ട്.” സലീം പറഞ്ഞു.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് പേടിയായി. ബാബ തന്റെ രഹസ്യം അറിഞ്ഞോ? അവൾ തലകുനിച്ച് നിന്നു. സലീം അവളുടെ തോളിൽ തട്ടി, “പേടിക്കണ്ട, പക്ഷെ ശ്രദ്ധിക്കണം. നീയിപ്പോഴും ഒരു കുട്ടിയാണ്. ഈ അതിർത്തിയിലെ ജീവിതം അത്ര എളുപ്പമല്ല.”

ഫാത്തിമ സ്കൂളിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ബാബയുടെ വാക്കുകൾ അവളുടെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. താൻ ഒരു കുട്ടിയല്ലെന്നും, അവൾക്ക് ഈ ഭയങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു പ്രതീക്ഷ കണ്ടെത്തണമെന്നും അവൾക്ക് തോന്നി. പക്ഷെ അത് എങ്ങനെയാണ് ബാബയെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുക?

അതിനിടയിൽ, ഫാത്തിമയെ സംശയിക്കുന്ന ഒരാൾകൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു – അതിർത്തിയിൽ ഡ്യൂട്ടിയിലുണ്ടായിരുന്ന സീനിയർ ജവാൻ വിജയ്. ദിവസങ്ങളായി ഫാത്തിമയുടെ കുന്നിൻചെരുവിലെ സാന്നിധ്യം അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. അവൾ എപ്പോഴും വേലിക്കപ്പുറത്തേക്ക് നോക്കുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. സാധാരണ കുട്ടികൾ അങ്ങനെ ചെയ്യാറില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു സംശയം ഉടലെടുത്തു. ഈ പെൺകുട്ടി എന്തിനാണ് അതിർത്തിയിൽ ഇത്രയും താല്പര്യം കാണിക്കുന്നത്? എന്താണ് അവൾ ഒളിക്കുന്നത്?

അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് അതിർത്തിയിലെ ഓരോ ചലനവും പരിചിതമായിരുന്നു. ചെറിയ സംശയങ്ങൾ പോലും അദ്ദേഹം ഗൗരവമായി എടുത്തിരുന്നു. ഫാത്തിമയുടെ ഓരോ ചലനവും അദ്ദേഹം രഹസ്യമായി നിരീക്ഷിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ സ്കൂൾ യാത്രകൾ, കുന്നിൻചെരുവിലെ അവളുടെ നിൽപ്പ്, അവൾ ഇടയ്ക്കിടെ കുന്നിന്റെ വടക്കേ ചരിവിലേക്ക് എന്തോ എറിയുന്നത് – ഇതെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംശയങ്ങൾക്ക് ആക്കം കൂട്ടി. ഇനി അവൾ വെറുതെ പുഴയിലേക്ക് കല്ലെടുത്തെറിയുന്നതായിരിക്കുമോ!

ഒരു ദിവസം, ഫാത്തിമ ഒരു സന്ദേശം എറിഞ്ഞ ശേഷം വേഗത്തിൽ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ, വിജയ് അവളെ പിന്തുടർന്നു. അവൾ വീട്ടിലെത്തും വരെ അദ്ദേഹം അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഫാത്തിമയുടെ വീട്ടിലെത്തി, അദ്ദേഹം സലീമിനെ കണ്ടു സംസാരിച്ചു. “സലീംഭായ്, നിങ്ങളുടെ മകൾ ഫാത്തിമ ഈ ദിവസങ്ങളിൽ അതിർത്തിയിൽ വേലിക്കെട്ടിന് അടുത്തായി കറങ്ങുന്നത് കണ്ടു. അതത്ര സുരക്ഷിതമല്ല. നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കണം.”

സലീം ഞെട്ടിപ്പോയി. “ജവാൻ സാബ്, അവൾ സ്കൂളിൽ പോവുകയായിരുന്നു. അല്ലാതെ…” സലീം ഇടറി.

“എനിക്കറിയാം സലീംഭായ്. പക്ഷെ ഈ അതിർത്തിയിൽ ഓരോ ചലനവും ശ്രദ്ധിക്കണം. അവൾ ചിലപ്പോൾ കുന്നിന്റെ വടക്കേ ചരിവിലേക്ക് എന്തോ എറിയുന്നതായും എനിക്ക് തോന്നി.ഞാൻ അവിടെ ചെന്ന് നോക്കിയെങ്കിലും പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും കണ്ടില്ല… പക്ഷെ…” വിജയ് പറഞ്ഞു.

സലീമിന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരുതരം ഭയം ഉടലെടുത്തു. ഫാത്തിമ എന്താണ് ഒളിക്കുന്നത്? അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംശയങ്ങൾക്ക് ഒരുത്തരം കണ്ടെത്താൻ സലീം തീരുമാനിച്ചു.

അദ്ധ്യായം 8: കത്തും വേദനയും

ജവാൻ സാബിന്റെ വാക്കുകൾ സലീമിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു കനലായി എരിഞ്ഞു. ഫാത്തിമയുടെ ഓരോ ചലനവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. അവൾ സ്കൂളിൽ നിന്ന് വരുമ്പോഴും പോകുമ്പോഴുമെല്ലാം അതിർത്തിക്ക് അപ്പുറത്തേക്ക് നോക്കുന്നത് സലീം കണ്ടു. മകൾ എന്തോ മറയ്ക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് തോന്നി. ഭയം അദ്ദേഹത്തെ കാർന്നുതിന്നു. ഈ അതിർത്തിയിൽ ഒരു ചെറിയ തെറ്റ് പോലും വലിയ ദുരന്തങ്ങൾക്ക് വഴിവെച്ചേക്കാം. ഫാത്തിമയെ എങ്ങനെയാണ് ഈ അപകടത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കുക?

ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം ഫാത്തിമ സ്കൂൾ വിട്ട് വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ, അവൾ തന്റെ പുസ്തകസഞ്ചി കട്ടിലിന് താഴേക്ക് തിരുകി വെക്കുന്നത് സലീം ശ്രദ്ധിച്ചു. സാധാരണ അവൾ അങ്ങനെ ചെയ്യാറില്ല. അദ്ദേഹത്തിന് സംശയമായി. ഫാത്തിമ കുളിക്കാൻ പോയ സമയം നോക്കി സലീം പതുക്കെ അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. കട്ടിലിനടിയിൽ നിന്ന് പുസ്തകസഞ്ചി വലിച്ചെടുത്തു. അതിലെ പുസ്തകങ്ങൾ ഓരോന്നായി മറിച്ചുനോക്കി.

കണക്ക് പുസ്തകത്തിന്റെ ഇടയിൽ, ഒരു മടക്കിയ കടലാസ് തുണ്ട് കണ്ടപ്പോൾ സലീമിന്റെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു.. ആ കടലാസ് തുണ്ടെടുത്ത് സലീം നിവർത്തി. അതിൽ റഹീം എന്ന പേരും അതിർത്തിയിലെ ഭയങ്ങളെക്കുറിച്ചും സമാധാനത്തെക്കുറിച്ചുമെഴുതിയ വാക്കുകളും കണ്ടപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ ഭയത്താൽ വലുതായി.

റഹീം! മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറത്തുള്ള ഒരാളുമായി ഫാത്തിമയ്ക്ക് ബന്ധമുണ്ട്! സലീം ഒരു നിമിഷം തരിച്ചുനിന്നുപോയി. തന്റെ മകൾ എത്ര വലിയ അപകടത്തിലേക്കാണ് നടന്നുനീങ്ങുന്നതെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. സൈനികർ അറിഞ്ഞാൽ എന്തായിരിക്കും സംഭവിക്കുക? അവൾക്ക് എന്തെങ്കിലും പറ്റുമോ?

സലീം ആ കത്തുമായി ആയിഷയുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി. “ആയിഷാ, നോക്കൂ! നമ്മുടെ ഫാത്തിമ എന്താണ് ചെയ്തതെന്ന്!” അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശബ്ദം വിറച്ചു.

ആയിഷ അത് വായിച്ച് ഞെട്ടിപ്പോയി. “അള്ളാഹ്! ഇത് എങ്ങനെ സംഭവിച്ചു? നമ്മുടെ കുട്ടി എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ സാഹസത്തിന് പോകുന്നത്?” ആയിഷ തേങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“അവൾക്കറിയില്ലായിരിക്കാം, ഈ അതിർത്തിയിൽ ഇത്തരം ബന്ധങ്ങൾ എത്ര അപകടകരമാണെന്ന്. ഇത് ഒരു കുട്ടിക്കളിയല്ല, ആയിഷാ. നമ്മുടെ ജീവിതം തന്നെ അപകടത്തിലാവാം.” സലീം പറഞ്ഞു.

അവർ രണ്ടുപേരും ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദരായി. എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവർ വിഷമിച്ചു. ഫാത്തിമയോട് ദേഷ്യപ്പെടണോ, അതോ അവളെ ഉപദേശിച്ച് മനസ്സിലാക്കിക്കണോ? എങ്ങനെയാണ് ഈ ബന്ധത്തിൽ നിന്ന് അവളെ പിന്തിരിപ്പിക്കുക? അവരുടെ മനസ്സിൽ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു. അതിർത്തിയുടെ ഭയം അവരുടെ വീട്ടിലെ ഓരോ നിമിഷത്തിലും നിറഞ്ഞുനിന്നു.

അദ്ധ്യായം 9: സന്ദേശത്തിലെ ആശങ്ക

കടലാസ് തുണ്ടിലെ സന്ദേശം സലീമിനും ആയിഷയ്ക്കും വലിയ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കി. അവരുടെ മകൾ ഒരു പാകിസ്ഥാനി പയ്യനുമായി അടുത്തിടപെടുന്നു എന്ന ചിന്ത അവരെ ഭയപ്പെടുത്തി. സലീം കത്ത് മേശപ്പുറത്ത് വെച്ച് ഫാത്തിമ കുളിച്ച് വരുന്നതും നോക്കി അവളെ കാത്തിരുന്നു. ആയിഷയുടെ കണ്ണുകൾ കലങ്ങിയിരുന്നു.

ഫാത്തിമ കുളി കഴിഞ്ഞ് വരുമ്പോൾ, സലീമിന്റെ മുഖത്തെ ഗൗരവം കണ്ടു. അവൾക്ക് മനസ്സിലായി എന്തോ സംഭവിച്ചെന്ന്. മേശപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന കത്ത് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയി. റഹീമിന്റെ കത്ത്! അവളുടെ രഹസ്യം ബാബയറിഞ്ഞു!

“എന്താ ഇത്, ഫാത്തിമാ?” സലീമിന്റെ ശബ്ദം കടുത്തു. “ഇതെന്താ? ആരാ ഈ റഹീം? എന്തിനാ നീ അവനുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നത്?”

ഫാത്തിമയ്ക്ക് തലയുയർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല. “അത്… ബാബാ… അവൻ… അവൻ പാട്ട് പാടി… അവനൊരു നല്ല പയ്യനാണ്…” അവൾ ഇടറിപ്പറഞ്ഞു.

“നല്ല പയ്യനോ? അതിർത്തിക്കപ്പുറമുള്ളവനെ എങ്ങനെയാ നീ വിശ്വസിക്കുന്നത്? അവർ നമ്മളോട് ചെയ്യുന്നത് എന്തൊക്കെയാണ് എന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ? നിനക്കറിയാമോ ഇത് എത്ര വലിയ അപകടമാണെന്ന്? സൈനികർ അറിഞ്ഞാൽ എന്തായിരിക്കും സംഭവിക്കുക? നമ്മുടെ കുടുംബം തന്നെ കുഴപ്പത്തിലാകും!” സലീം ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ പറഞ്ഞു.

“അവനും നമ്മളെപ്പോലെ സമാധാനം ആഗ്രഹിക്കുന്നവനാണ്, ബാബാ. അവനും ഈ യുദ്ധം ഇഷ്ടമല്ല. അവൻ…” ഫാത്തിമ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു.

“നിർത്തൂ!” സലീം അലറി. “നീയിനി സ്കൂളിലേക്ക് പോകേണ്ട. അവൻ ആരെന്ന് പോലും നിനക്കറിയില്ല. അവന്റെ ലക്ഷ്യം എന്താണെന്നും നിനക്കറിയില്ല. ഈ ബന്ധം ഇവിടെ നിർത്തണം.”

ഫാത്തിമ ഞെട്ടിപ്പോയി. സ്കൂളിൽ പോകണ്ട എന്ന വാക്കുകൾ അവളുടെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി. റഹീമുമായി സംസാരിക്കുന്നത് നിർത്തണം! അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “ബാബാ, ദയവ് ചെയ്ത് അങ്ങനെ പറയല്ലേ. എനിക്കവനോട് സംസാരിക്കണം. അവനൊരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല.” ഫാത്തിമ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ആയിഷ ഫാത്തിമയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. “മോളെ, നിന്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടിയാണിത്. ഈ അതിർത്തിയിൽ ഈ കാര്യങ്ങളൊന്നും എളുപ്പമല്ല. ഞങ്ങൾക്ക് നിനക്കൊരു ആപത്തും വരുന്നത് സഹിക്കാനാകില്ല. അതിർത്തിക്ക് അപ്പുറത്ത് നടക്കുന്ന പല കാര്യങ്ങളും നമ്മുടെ രാജ്യത്തിന് എതിരാണ്, നമുക്ക് എതിരാണ്, മോൾക്ക് അറിയാൻ വയ്യാത്തതുകൊണ്ടാണ്.”

ഫാത്തിമയ്ക്ക് ആശ്വാസം തോന്നിയില്ല. അവൾ ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയനുഭവിച്ചു. ബാബയും അമ്മിയും തന്റെ പുതിയ സൗഹൃദത്തെ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത അവളെ തളർത്തി. സമാധാനം ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരാളോട് സംസാരിക്കുന്നത് ഒരു തെറ്റാണോ? അവൾ റഹീമിനെക്കുറിച്ച് പറയാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും, അവരുടെ മനസ്സിൽ ഭയം മാത്രമായിരുന്നു.

അന്നത്തെ രാത്രി ഫാത്തിമയ്ക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. റഹീമിനോടുള്ള സൗഹൃദം നിലനിർത്താൻ അവൾക്ക് വഴികൾ കണ്ടെത്തണമായിരുന്നു. അതേസമയം, മാതാപിതാക്കളുടെ ആശങ്കയും അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു ഭാരമായി നിന്നു.

അദ്ധ്യായം 10: ഇരുട്ടിലെ തേങ്ങലുകൾ

ബാബയുടെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയത്തിൽ കനലായി വീണു. സ്കൂളിൽ പോകാൻ പറ്റില്ലെന്നുള്ളത് അവൾക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലുമാകാത്ത കാര്യമായിരുന്നു. എന്നാൽ റഹീമുമായുള്ള സൗഹൃദം നിർത്തണമെന്നുള്ളത് അവളെ കൂടുതൽ വേദനിപ്പിച്ചു. അവൾക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ തോന്നിയില്ല, ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ ലോകം ഇരുണ്ടുപോയതുപോലെ തോന്നി.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ഫാത്തിമ സ്കൂളിലേക്ക് പോകാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ സലീം തടഞ്ഞു. “മോള് വീട്ടിൽത്തന്നെ ഇരുന്നാൽ മതി. സ്കൂളിൽ പോകണ്ട.” “ബാബാ, എനിക്ക് സ്കൂളിൽ പോകണം. ഞാൻ ഒരു തെറ്റും ചെയ്യില്ല. റഹീമിനോട് സംസാരിക്കുകയുമില്ല. സത്യം.” ഫാത്തിമ കെഞ്ചി.

സലീം വഴങ്ങിയില്ല. “ഇല്ല, ഫാത്തിമാ. ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല.. നിനക്കൊരു ആപത്തും വരുത്താൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല.”

ഫാത്തിമയ്ക്ക് കരച്ചിൽ അടക്കാനായില്ല. അവൾ മുറിയിലേക്ക് ഓടിപ്പോയി കട്ടിലിൽ കമഴ്ന്ന് കിടന്നു തേങ്ങി. അവളുടെ പുസ്തകങ്ങളും നോട്ട്ബുക്കുകളും അവളെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. റഹീമിന്റെ കത്തുകൾ അവൾ കൈയിലെടുത്തു. എനിക്കിനി അവനെ കാണാൻ കഴിയില്ലേ? അവന്റെ പാട്ട് കേൾക്കാൻ കഴിയില്ലേ?

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഫാത്തിമയുടെ ജീവിതം മുറിയുടെ നാല് ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ ഒതുങ്ങി. അവൾ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ദൂരെ മഞ്ഞുമൂടിയ മലനിരകൾ, അതിർത്തിയിലെ മുള്ളുവേലി. അവിടെ റഹീമുണ്ടാകുമോ? അവനെന്താകും ഇപ്പോൾ ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടാകുക? തന്റെ സന്ദേശത്തിനായി അവൻ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകുമോ? ഈ ചിന്തകൾ അവളെ വല്ലാതെ തളർത്തി.

ആയിഷ മകളുടെ വിഷാദം കണ്ടു. “ഫാത്തിമാ, ഭക്ഷണം കഴിക്കൂ മോളെ. നീയിങ്ങനെ വിഷമിച്ചിരുന്നാൽ അസുഖം വരും.” ആയിഷ അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“എനിക്കിനി സമാധാനമായി ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ല, ഉമ്മാ. എന്റെ കൂട്ടുകാരനോട് സംസാരിക്കാൻ പോലും എനിക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാണ് ഈ ജീവിതം?” ഫാത്തിമയുടെ ശബ്ദം ഇടറി.

ആയിഷയ്ക്ക് മകളെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കാരണം, ആയിഷയുടെ ഉള്ളും നീറുകയായിരുന്നു. അതിർത്തിയിലെ ജീവിതം അവരെയും ബന്ധിച്ചിട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.

പക്ഷെ, ഫാത്തിമ എളുപ്പത്തിൽ തോൽക്കാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. റഹീമുമായുള്ള സൗഹൃദം അവൾക്ക് ഒരു പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു. അവൾ നാല് ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ ഇരുന്ന് പുതിയ വഴികളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവനെ നേരിട്ട് കാണാൻ കഴിയില്ലെങ്കിൽ, ഒരു കത്ത് പോലും കൈമാറാൻ കഴിയില്ലെങ്കിൽ, എങ്ങനെയാണ് ഈ സൗഹൃദം നിലനിർത്തുക? 

അന്നത്തെ ദിവസം, രാത്രിയിലെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ, ഫാത്തിമ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി ഓരോന്നൊക്കെ ആലോചിച്ചിരുന്ന സമയം, പെട്ടെന്ന്, ദൂരെ അതിർത്തിക്കപ്പുറത്ത് നിന്ന് ഒരു നേർത്ത വെളിച്ചം മിന്നുന്നത് അവൾ കണ്ടു. ഒരുവട്ടം, രണ്ടുവട്ടം, മൂന്നുവട്ടം… അതൊരു പ്രത്യേക താളത്തിലായിരുന്നു. ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. അവളത് ശ്രദ്ധിച്ചു. ഇത് വെറുമൊരു വെളിച്ചമല്ല! ഇതൊരു സന്ദേശമാണ്! റഹീമാണോ അത്? അങ്ങനെയെങ്കിൽ, തനിക്കും അതേപോലെ ഒരു സന്ദേശം തിരികെ നൽകാൻ കഴിയില്ലേ?

അദ്ധ്യായം 11: വെളിച്ചത്തിന്റെ ഭാഷ 

ആ വെളിച്ചത്തിലെ മിന്നലാട്ടം ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു പുതിയ ലോകം തുറന്നു. റഹീമാണ് ആ സന്ദേശം അയച്ചതെന്ന് അവളുടെ ഹൃദയം മന്ത്രിച്ചു. അവനെ കണ്ടില്ലെങ്കിലും, അവന്റെ പാട്ടിലും വാക്കുകളിലും നിറഞ്ഞുനിന്ന അതേ പ്രതീക്ഷ ഈ വെളിച്ചത്തിലും അവൾ കണ്ടു. അവൾ വീടിനുള്ളിലെ ഓരോ വസ്തുവിലും കണ്ണോടിച്ചു. എങ്ങനെയാണ് തനിക്ക് തിരിച്ച് സന്ദേശം അയക്കാൻ കഴിയുക?

അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചുമരിലെ ചെറിയ കണ്ണാടിയിൽ തടഞ്ഞു. അതിന്റെ വക്കുകൾ പഴയതും തുരുമ്പിച്ചതുമായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് ഒരു ആശയം അവളുടെ മനസ്സിൽ മിന്നിമറഞ്ഞു. സൂര്യപ്രകാശത്തെ പ്രതിഫലിപ്പിച്ച് ദൂരേക്കയക്കാൻ കണ്ണാടിക്ക് കഴിയുമല്ലോ! പക്ഷെ രാത്രിയിലോ? അപ്പോഴാണ് അവളുടെ ബാബ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഒരു പഴയ ഫ്‌ളാഷ് ലൈറ്റ് അവളുടെ ഓർമ്മയിലെത്തിയത്. അത് എവിടെയോ വെച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ?

അവൾ പതുക്കെ മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി. അടുക്കളയിൽ ആയിഷ പാചകം ചെയ്യുകയായിരുന്നു. സലീം പുറത്ത് തൊടിയിൽ അന്നത്തെ മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രം അലക്കുകയാണ്. ആരും കാണാതെ അവൾ പഴയ സാധനങ്ങൾ വെക്കുന്ന അലമാര തുറന്നു. തുരുമ്പിച്ച താക്കോലിട്ട് തുറന്നപ്പോൾ അകത്ത് പൊടിപിടിച്ച് കിടന്ന ആ പഴയ ഫ്‌ളാഷ് ലൈറ്റ് അവൾ കണ്ടു. അതിലെ ബാറ്ററി തീർന്നിട്ടുണ്ടാകുമോ എന്നവൾക്ക് സംശയമുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ, അത് അവളുടെ ഒരേയൊരു പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു.

ഫ്ലാഷ്ലൈറ്റുമായി അവൾ വേഗം മുറിയിലേക്ക് തിരികെയെത്തി. ഗ്ലാസിൽ പൊടിപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവൾ അത് തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി. സ്വിച്ച് ഓൺ ചെയ്തുനോക്കി. ഒരു നേർത്ത വെളിച്ചം മാത്രം! ബാറ്ററി തീർന്നിരിക്കുന്നു. അവളുടെ പ്രതീക്ഷ മങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നി. എന്നിട്ടും അവൾ തോൽക്കാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. ബാറ്ററി മാറ്റിവെക്കാൻ കഴിയുമോ?

ബാബയുടെ കൈവശം എപ്പോഴും ഒരുപാട് സാധനങ്ങൾ ഉണ്ടാവാറുണ്ട്. ഒരുപക്ഷേ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പണിപെട്ടിയിൽ ബാറ്ററിയുണ്ടാകും. അവൾ വീണ്ടും ആരും കാണാതെ പുറത്തിറങ്ങി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പണിപ്പെട്ടി അടുത്ത് തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. ധൈര്യം സംഭരിച്ച് അവൾ പെട്ടി തുറന്നു. അവിടെ ബാറ്ററികൾ കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. അവൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള രക്ഷകനെ കണ്ടെത്തിയതുപോലെ തോന്നി.

വേഗം അവൾ മുറിയിലേക്ക് തിരികെയെത്തി, ഫ്ലാഷ്ലൈറ്റിൽ പുതിയ ബാറ്ററി ഇട്ടു. സ്വിച്ച് ഓൺ ചെയ്തപ്പോൾ ഒരു പ്രകാശവെളിച്ചം മുറിയിൽ നിറഞ്ഞു. അവളുടെ ഹൃദയം സന്തോഷം കൊണ്ട് തുടിച്ചു. ഇനി റഹീമിന് മറുപടി നൽകാൻ കഴിയും!

അന്നത്തെ രാത്രി, വീട്ടിലെ എല്ലാവരും ഉറങ്ങിയെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി ഫാത്തിമ ജനലിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു. കുറേനേരം കാത്തുനിന്നപ്പോൾ ദൂരെ അതിർത്തിക്കപ്പുറം, വീണ്ടും ആ വെളിച്ചം മിന്നിമറയുന്നത് കണ്ടു. റഹീം! ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. അവൾ ഫ്ലാഷ്ലൈറ്റ് കയ്യിലെടുത്തു. ഒരുവട്ടം, രണ്ടുവട്ടം, മൂന്നുവട്ടം… വെളിച്ചം മിന്നിമറഞ്ഞു.

അവൾ ആകാംഷയോടെ കാത്തുനിന്നു. റഹീം തിരിച്ചറിയുമോ? അപ്പുറത്തുനിന്ന് അവന് സന്ദേശം മനസ്സിലാകുമോ? കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ, അപ്പുറത്ത് നിന്ന് വീണ്ടും വെളിച്ചം മിന്നിമറഞ്ഞു. അത് വ്യത്യസ്തമായ ഒരു താളത്തിലായിരുന്നു. ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം അതിവേഗം മിടിച്ചു. പക്ഷെ അതൊരു മറുപടിയാണ്. അവൻ പ്രതികരിച്ചിരിക്കുന്നു! ഒരു പുതിയ ഭാഷ, വെളിച്ചത്തിന്റെ ഭാഷ, അവർക്കിടയിൽ രൂപപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

അദ്ധ്യായം 12: ഇരുട്ടിലെ കൂടിക്കാഴ്ച

വെളിച്ചത്തിലൂടെയുള്ള റഹീമിന്റെ മറുപടി ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ പുതിയൊരുണർവ് നൽകി. അവൻ തന്റെ സന്ദേശം തിരിച്ചറിഞ്ഞു എന്ന് ഫാത്തിമക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ, ജനലിനിപ്പുറം അവൾ അവന്റെ സന്ദേശത്തിനായി എന്നും കാത്തിരുന്നു. ഒരു മിന്നൽ, രണ്ട് മിന്നൽ, മൂന്ന് മിന്നൽ… അതൊരു താളത്തിലായിരുന്നു, ഒരു രഹസ്യ ഭാഷയിലെന്നപോലെ. ഫാത്തിമയും അതേ താളത്തിൽ ഫ്ലാഷ്ലൈറ്റ് മിന്നിച്ചു. ആകാശത്തിലെ നക്ഷത്രങ്ങൾ പോലും അവരുടെ ഈ രഹസ്യ സംഭാഷണത്തിന് കാതോർക്കുന്നതുപോലെ ഫാത്തിമക്ക് തോന്നി.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഫാത്തിമ സ്കൂളിൽ പോകാതെ വീടിനുള്ളിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി. പകൽനേരങ്ങളിൽ റഹീമിനെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവന്റെ സാമീപ്യം പോലും അവൾക്ക് വിലക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. പക്ഷെ രാത്രികാലങ്ങളിൽ, ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ, അവരുടെ വെളിച്ചം കൊണ്ടുള്ള സംഭാഷണം തുടർന്നു. അവർ പരസ്പരം വാക്കുകളില്ലാതെ വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചു. ഈ പുതിയ ഭാഷ, ഫാത്തിമയുടെ ജീവിതത്തിന് ഒരു പുതിയ ഒരർത്ഥം നൽകി.

ഒരു രാത്രി, പതിവിലും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു താളത്തിൽ റഹീമിന്റെ വെളിച്ചം മിന്നിമറഞ്ഞു. എ വെളിച്ചം പല സ്ഥലങ്ങളിലേക്കും മാറി മാറി അടിക്കുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി. ഫാത്തിമ ശ്രദ്ധയോടെ അത് മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പുഴ, അതിർത്തിയിലെ മുള്ളുവേലി, കുന്നിൻചെരിവ്‌, പിന്നെയൊരു മരം… ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിച്ചു. അത് ഒരു സ്ഥലത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. കൂടിക്കാഴ്ചയുടെ സൂചനയാണോ ഇത്?

പിന്നീട് വന്ന സന്ദേശങ്ങൾ കൂടി ഫാത്തിമക്ക് മനസ്സിലായതോടെ വെളിച്ചത്തിന്റെ അർത്ഥം കൂടുതൽ വ്യക്തമായി. രാത്രിയിൽ പുഴക്ക് അടുത്തുള്ള വേലിക്കരികിലേക്ക്, മരത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് റഹീം അവളെ ക്ഷണിക്കുകയാണ്. ഫാത്തിമ ഞെട്ടിപ്പോയി. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഭയവും ആകാംഷയും ഒരുമിച്ചുയർന്നു. മാതാപിതാക്കളുടെ വിലക്കുകൾ, സൈനികരുടെ നിരീക്ഷണം, അതിർത്തിയുടെ ഭീകരത – ഇതെല്ലാം അവളുടെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു.

എങ്കിലും, റഹീമിനെ കാണാനുള്ള ആഗ്രഹം അവളുടെ ഭയത്തെ അതിജീവിച്ചു. ഈ ദിവസങ്ങളിൽ അവൾ അനുഭവിച്ച ഏകാന്തതയ്ക്ക് റഹീമുമായുള്ള കൂടിക്കാഴ്ച ഒരു അറുതി വരുത്തുമെന്ന് അവൾ വിശ്വസിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ നിഷ്കളങ്കത, അവന്റെ പാട്ടിലെ ആത്മാർത്ഥത… ഇതെല്ലാം ഫാത്തിമയ്ക്ക് അവനിൽ വിശ്വാസം നൽകി. അവനൊരു നല്ല മനുഷ്യനായിരിക്കുമെന്നുള്ള ചിന്ത അവളുടെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു. സമാധാനത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്ന, പാടുന്ന ഒരാൾക്ക് എങ്ങനെ തെറ്റ് ചെയ്യാൻ കഴിയും?

ആയിഷയും സലീമും ഉറങ്ങിയെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി ഫാത്തിമ കിടക്കയിൽ നിന്ന് പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു. ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ഇരുട്ടിൽ ഒളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന മുള്ളുവേലി. ആത്മാവിനെ മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പ്. ഈ അതിരുകൾ എത്രയോ പേരുടെ സ്വപ്നങ്ങളെ തകർത്തിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ താൻ തകരില്ല. ഫാത്തിമ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു. റഹീമിനെ കാണണം, ഈ ഭയങ്ങൾക്കെല്ലാം ഒരുത്തരം കണ്ടെത്തണം. അവൾ വീടിന് പുറത്തിറങ്ങാനായി തയ്യാറെടുത്തു. അവളുടെ ഓരോ ചുവടിലും സാഹസികതയും അജ്ഞാതമായ ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആകാംഷയും നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നുവെങ്കിലും.

അദ്ധ്യായം 13: മുള്ളുവേലിയും മരവും

സമയം അർദ്ധരാത്രിയോടടുക്കുകയായിരുന്നു. ഗ്രാമം മുഴുവൻ ഉറക്കത്തിന്റെ ആഴത്തിലായിരുന്നു. പുറത്ത് അതിർത്തിയിലെ കാവൽനായ്ക്കളുടെ കുര മാത്രമാണ് കേൾക്കാനുണ്ടായിരുന്നത്. ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം ഒരു ചെണ്ട കൊട്ടുന്നത് പോലെ മിടിച്ചു. മാതാപിതാക്കൾ ഗാഢനിദ്രയിലാണെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി അവൾ പതുക്കെ കിടക്കയിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു. അവൾ ശ്വാസമെടുത്തതുപോലും ശ്രദ്ധയോടെയായിരുന്നു, ചെറിയ ശബ്ദം പോലും ഒരു സ്ഫോടനം പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.

ജനലിനടുത്തേക്ക് ചെന്ന് അവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. റഹീമിന്റെ വെളിച്ചം അവൾക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അവളെ ബൈനോക്കുലറിലൂടെ കാണുന്നുണ്ടോ എന്നുപോലും അവൾ സംശയിച്ചു. ഒരു നേർത്ത മിന്നലാട്ടത്തിലൂടെ അവൻ തന്റെ സാമീപ്യം അറിയിച്ചു. ആ മിന്നലാട്ടത്തിൽ ഒരുതരം അക്ഷമ അവൾക്ക് തോന്നി. ഫാത്തിമ ധൃതിയിൽ തന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഷാൾ തലയിലിട്ടു, ഏറ്റവും പുതിയ ഷൂസ് കാലിലിട്ടു. തണുപ്പിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ അത് അത്യാവശ്യമായിരുന്നു.

അവൾ പതുക്കെ വീടിന്റെ പിന്നിലെ വാതിൽ തുറന്നു. സാധാരണയായി ആ വാതിൽ അധികം ഉപയോഗിക്കാറില്ല. അതുകൊണ്ട് ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ലെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ തണുത്ത കാറ്റ് അവളുടെ മുഖത്തടിച്ചു. നക്ഷത്രങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ആകാശം, ഒരുപാട് ദൂരം മുന്നോട്ട് പോകാനുണ്ടെന്ന് അവളെ തോന്നിപ്പിച്ചു.

സലീമും ആയിഷയും ഫാത്തിമയുമടങ്ങുന്ന ഈ ചെറിയ കുടുംബം തലമുറകളായി ജീവിച്ചത് ഈ വീട്ടിലാണ്. ഓരോ തല്ലും തലോടലും ഏറ്റുവാങ്ങി ഫാത്തിമ വളർന്നത് ഈ വീടിൻ്റെ നാല് ചുവരുകൾക്കുള്ളിലാണ്. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അവൾ ആ വീടിനെ ഉപേക്ഷിച്ചു മുന്നോട്ട് പോകുകയാണ്. എന്തിനെന്നോ, എങ്ങോട്ടെന്നോ ഒരു ഉറപ്പുമില്ലാതെ. റഹീം എന്ന ഒരു പ്രതീക്ഷ മാത്രമായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിൽ.

അവൾ പതിയെ നടന്നു. വീടിന്റെ പിന്നിലൂടെയുള്ള ഊടുവഴിയിലൂടെയായിരുന്നു അവളുടെ യാത്ര. വഴിയിൽ ഒരുപാട് മരങ്ങൾ, ഇരുട്ടിൽ ഭീകരരൂപങ്ങളായി അവൾക്ക് തോന്നി. ഓരോ കാറ്റിന്റെ ശബ്ദവും, ഉണങ്ങിയ ഇലകൾക്ക് മുകളിലൂടെയുള്ള അവളുടെ ചുവടുകളും, ആരോ പിന്തുടരുന്നതുപോലെ അവളെ ഭയപ്പെടുത്തി. സൈനിക ചെക്ക്‌പോസ്റ്റ് ഒഴിവാക്കാനായി അവൾക്ക് ചുറ്റിക്കറങ്ങേണ്ടി വന്നു. തണുപ്പ് അവളുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് അരിച്ചു കയറി.

അവളുടെ ലക്ഷ്യം കുന്നിന്റെ വടക്കേ ചരിവിലെ പുഴയുടെ തീരമായിരുന്നു, റഹീം കാത്തിരിക്കുന്ന സ്ഥലം. അവളുടെ ഹൃദയം ഒരുപാട് ഭയം പേറിയെങ്കിലും, റഹീമിനെ കാണാനുള്ള ആഗ്രഹം അവളെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു. ഓരോ ചുവടിലും അവൾ റഹീമിനെക്കുറിച്ചോർത്തു. അവന്റെ പാട്ട്, അവന്റെ വാക്കുകൾ, അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ പ്രത്യാശ… ഇതെല്ലാം അവൾക്ക് ധൈര്യം നൽകി.

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ പുഴയുടെ തീരമെത്തി. ദൂരെ മരത്തിന്റെ രൂപം അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. അവിടേക്ക് നോക്കി അവൾ നടന്നു. അവിടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. റഹീം പോയോ? അവൾക്ക് നിരാശ തോന്നി. അവൾ മുള്ളുവേലിക്ക് അടുത്തേക്ക് നിരങ്ങിയിറങ്ങി. തൊട്ടുമുൻപിൽ മുള്ളുവേലിയും അതിനപ്പുറം ഒരു മരവും. ഭയം കാലിലൊടെ അരിച്ചുകയറുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ് മരത്തിന്റെ മറവിൽ നിന്ന് ഒരു രൂപം പുറത്തേക്ക് വന്നത്. അത് റഹീം ആയിരുന്നു!

അവൻ ഫാത്തിമയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്ന് മുള്ളുവേലിയോട് ചേർന്ന് നിന്നു. അവന്റെ മുഖത്തെ ആശ്വാസം അവൾ കണ്ടു. “ഫാത്തിമാ, നീയെത്തിയത് നന്നായി. ഞാൻ പേടിച്ചുപോയിരുന്നു.” റഹീമിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ നേർത്ത പരിഭ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് അവനോട് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു. എന്തിന് ഈ രഹസ്യ കൂടിക്കാഴ്ച? എന്തിനാണ് ഈ ഭയം? എങ്ങനെയാണ് സമാധാനം കണ്ടെത്തുക? പക്ഷെ ആ നിമിഷം അവൾക്ക് വാക്കുകൾ കിട്ടിയില്ല. അവരുടെ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം സംസാരിച്ചു.

അദ്ധ്യായം 14: വിശ്വാസത്തിൻ്റെ പകിട്ടും സംശയത്തിൻ്റെ നിഴലും

ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞ ഭയവും ആശങ്കകളും റഹീമിനെ കണ്ട നിമിഷം തന്നെ അപ്രത്യക്ഷമായി. സന്ദേശങ്ങളിലൂടെ അവൾ അറിഞ്ഞ റഹീം അവളുടെ മുന്നിൽ അടുത്തായി നിൽക്കുന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവൾ കണ്ട അതേ നിഷ്കളങ്കതയും പ്രതീക്ഷയും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.

“നീയെന്താ എന്നോട് ഇവിടെ വരാൻ പറഞ്ഞത്?” ഫാത്തിമയുടെ ശബ്ദം നേർത്തതായിരുന്നു, തണുപ്പിലും ആകാംക്ഷയിലും അത് ഇടറി.

റഹീം ചുറ്റും നോക്കി. “നമുക്കിവിടെ നിന്നേ സംസാരിക്കാൻ പറ്റൂ. ഇവിടം സുരക്ഷിതമാണ്. നിന്റെ വീട്ടിൽ നിനക്കിപ്പോൾ പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം. നിന്റെ ബാബ നിന്നെ സ്കൂളിൽ വിടുന്നില്ലെന്ന് കേട്ടു.” അവന്റെ വാക്കുകളിൽ സങ്കടം കലർന്നിരുന്നു.

ഫാത്തിമ ഞെട്ടിപ്പോയി. “നിനക്കെങ്ങനെ ഇതറിയാം?”

“എനിക്ക് വിവരം കിട്ടി. അതിർത്തിയിൽ ഓരോ ദിവസവും എന്തൊക്കെയാ നടക്കുന്നതെന്ന് ഞങ്ങൾക്കറിയാം. നിന്നെ അവർ സ്കൂളിൽ വിടാതെ വീട്ടിൽ ഇരുത്തിയിരിക്കുകയാണെന്ന് ഞങ്ങളറിഞ്ഞു. കാരണം ഞാൻ ആണെന്നും അറിഞ്ഞു” റഹീം പറഞ്ഞു.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് ഭയം തോന്നി. റഹീമിന് ഈ വിവരങ്ങൾ എങ്ങനെ ലഭിച്ചു? ‘ഞങ്ങൾ’ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ആരാണ്? ഈ ചോദ്യങ്ങൾ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഉയർന്നു. എങ്കിലും അവൾ അവനെ വിശ്വസിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. “എനിക്കൊരുപാട് വിഷമമുണ്ട്. എനിക്കെന്റെ കൂട്ടുകാരനെ കാണാൻ പോലും പറ്റുന്നില്ല. വിലക്കാണ്… എന്ത് ചെയ്യാൻ കഴിയും? നിന്നെ കാണുന്നതും സംസാരിക്കുന്നതും തെറ്റാണോ?”

റഹീം വേലിക്കപ്പുറത്തുനിന്ന് അവളെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ദൃഢത അവൾ കണ്ടു. “അല്ല ഫാത്തിമാ. സമാധാനം ആഗ്രഹിക്കുന്നത് ഒരു തെറ്റല്ല. പക്ഷെ ഈ അതിർത്തിയിൽ അത് ഒരുപാട് പേർക്ക് ഇഷ്ടമല്ല. നമ്മളെപ്പോലുള്ളവർക്ക് സമാധാനമായി ജീവിക്കണം. അതിന് നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് നിൽക്കണം.”

“നമ്മൾ എങ്ങനെ ഒരുമിച്ചുനിൽക്കും? ഈ അതിരുകൾ നമ്മുടെ ജീവിതം തകർക്കുകയല്ലേ?” ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.

റഹീം പുഴയിലേക്ക് നോക്കി ദീർഘമായി നിശ്വസിച്ചു. “നമുക്ക് ഈ അതിരുകൾ ഇല്ലാതാക്കണം, ഫാത്തിമാ. എങ്കിലേ നമുക്ക് സമാധാനമായി ജീവിക്കാൻ കഴിയൂ. എനിക്കറിയാം ഇത് എളുപ്പമല്ല. പക്ഷെ എന്റെ കൂടെ വന്നാൽ നിനക്കൊരു പുതിയ ജീവിതം ലഭിക്കും. ഈ ഭയങ്ങളില്ലാത്ത ഒരു ജീവിതം. സമാധാനമുള്ള ഒരു ജീവിതം.”

ഫാത്തിമ ഞെട്ടിപ്പോയി. റഹീം അവളെ ക്ഷണിക്കുകയാണ്, അവന്റെ കൂടെ ചെല്ലാൻ. അവളുടെ മനസ്സിൽ ആയിരം ചിന്തകൾ മിന്നിമറഞ്ഞു. സ്വന്തം വീട്, മാതാപിതാക്കൾ, ഗ്രാമം – എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് പോകാൻ അവൾക്ക് കഴിയുമോ? പക്ഷെ, ഇവിടെ അവൾക്ക് എന്ത് കിട്ടി? ഭയവും ഒറ്റപ്പെടലും മാത്രം.

റഹീം വേലിക്കപ്പുറത്തുനിന്ന് തന്നെ വീണ്ടും അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. “നീ പേടിക്കേണ്ട, ഫാത്തിമാ. ഞാൻ നിനക്ക് നല്ലൊരു ജീവിതം തരും. ഇവിടെ നമ്മൾ എന്നും ഭയത്തിൽ ജീവിക്കേണ്ടിവരും. അപ്പുറം പുതിയൊരു ലോകമാണ്. നിന്റെ കഴിവുകളെല്ലാം ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ നിനക്കവിടെ അവസരം ലഭിക്കും. പാട്ട് പാടാനും പഠിക്കാനും നിനക്കവിടെ സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടാകും. നിനക്ക് പഠിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം.”

റഹീമിന്റെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ സന്തോഷം നിറച്ചു. ഭയക്കാതെ ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, വലിയ സ്കൂളുകളിൽ പഠിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം. ഈ അതിർത്തി ഭയത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരു അവസരം. അവളുടെ ഉള്ളിൽ റഹീമിനോടുള്ള വിശ്വാസം വർദ്ധിച്ചു. ഒരുനിമിഷം അവൾ തന്റെ മാതാപിതാക്കളെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു. പക്ഷെ അവരുടെ ഭയം തന്നെ ബന്ധിച്ചിടുകയല്ലേ? ഈ ജീവിതം ഒരു അവസരമാണ്.

“ഞാൻ വരാം, റഹീം.” ഫാത്തിമയുടെ ശബ്ദം ദൃഢമായിരുന്നു.

റഹീമിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. “നീ ഒരു ധൈര്യശാലിയാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു, ഫാത്തിമാ. വാ, നമുക്ക് പോകാം. നേരം പുലരും മുൻപേ നമുക്ക് ഈ അതിർത്തി കടക്കണം.”

റഹീം മുള്ളുവേലിക്ക് കീഴെ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് കൈചൂണ്ടി. “ഈ പുഴയിൽ ജലനിരപ്പ് കുറവായ ഒരു ഭാഗമുണ്ട്. അവിടെ വേലിക്കടിയിലൂടെ ഇഴഞ്ഞുപോയാൽ ഇപ്പുറമെത്താം. ഇത് ആർക്കും അറിയാത്ത ഒരു രഹസ്യപാതയാണ്.” ഫാത്തിമയുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ചെറിയ ഭയം തോന്നി. എങ്കിലും റഹീമിന്റെ വാക്കുകളിലുള്ള വിശ്വാസം അവളെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു.

അദ്ധ്യായം 15: ഇരുട്ടിന്റെ ഗൂഢവഴികൾ

റഹീം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച രഹസ്യപാതയിലേക്ക് ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ നീണ്ടു. പുഴയിലെ ജലനിരപ്പ് താഴ്ന്നുനിൽക്കുന്ന ആ ഭാഗം, മുള്ളുവേലിക്ക് കീഴെ ഒരു തുരങ്കം പോലെ തോന്നി. അവിടെ സൈനികരുടെ ശ്രദ്ധ പതിയാൻ സാധ്യത കുറവാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഭയം അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഇരട്ടിവേഗത്തിൽ മിടിച്ചു, എങ്കിലും റഹീമിന്റെ കണ്ണുകളിലെ ആത്മവിശ്വാസം അവളെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു.

“ഞാൻ ആദ്യം അപ്പുറത്തേക്ക് വരാം,” റഹീം പതിയെ പറഞ്ഞു. അവൻ പുഴവെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി. മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പ് അവന്റെ കാലുകളെ പൊതിഞ്ഞു. റഹീം പതുക്കെ മുള്ളുവേലിയുടെ അടിയിലേക്ക് കുനിഞ്ഞിഴഞ്ഞു. അവന്റെ ശരീരം വേലിയിൽ തട്ടാതെ വളരെ സൂക്ഷിച്ചാണ് അവൻ മുന്നോട്ട് പോയത്. മുള്ളുകൾ അവന്റെ വസ്ത്രങ്ങളിൽ ഉരസി നേർത്ത ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയി. അവൻ മുള്ളുവേലിക്കിപ്പുറമെത്തി, എന്നിട്ട് അവളെ നോക്കി കൈകാട്ടി.

“വേഗം വാ ഫാത്തിമാ!” അവൻ പതിയെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ അക്ഷമയുണ്ടായിരുന്നു.

ഫാത്തിമ ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചുനിന്നു. ഇത് തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും നിർണ്ണായകമായ നിമിഷമാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഭയത്തെ അവൾ ഉള്ളിലൊതുക്കി. റഹീമിന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട ദൃഢനിശ്ചയം അവളുടെ ധൈര്യം വർദ്ധിപ്പിച്ചു. അവൾ പുഴവെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി. മരവിപ്പ് അവളുടെ കാലുകളിലൂടെ അരിച്ചുകയറി.

അവൾ പതിയെ മുള്ളുവേലിയുടെ അടിയിലേക്ക് കുനിഞ്ഞു. സൂചിമുന പോലെയുള്ള കമ്പികൾ അവളുടെ തലയോട് ചേർന്നുനിന്നു. അവൾ ഓരോ ഇഞ്ചും ശ്രദ്ധയോടെ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ വേലിയിൽ കുരുങ്ങുമോ എന്ന് അവൾ ഭയന്നു. അവളുടെ ശ്വാസം പോലും അവൾക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു. മുള്ളുവേലിയുടെ മൂർച്ചയുള്ള കമ്പികൾ അവളുടെ ദേഹത്ത് ഉരസി. ചിലയിടങ്ങളിൽ നേരിയ പോറലുകൾ അവൾക്കേറ്റു, പക്ഷെ അവൾ ആ വേദന സഹിച്ചു.

ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുന്ന ഓരോ നിമിഷവും ഒരു യുഗം പോലെ തോന്നി. ഒടുവിൽ, അവളുടെ ശരീരം പൂർണ്ണമായും വേലിക്കപ്പുറമെത്തി. കൂടെ റഹീമും. അവൾ കിതച്ചുകൊണ്ട് റഹീമിന്റെ അടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞെത്തി. റഹീം അവളെ താങ്ങിനിർത്തി. “നീയെത്തി ഫാത്തിമാ! നമ്മൾ അതിർത്തി കടന്നു!” അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു.

മുകളിലെത്തിയതും ഫാത്തിമ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. ദൂരെ ഇരുട്ടിൽ മറഞ്ഞുകിടക്കുന്ന അവളുടെ ഗ്രാമം, അവളുടെ വീട്. ഒരുനിമിഷം അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് അവൾ വന്നിരിക്കുന്നു. ഇനി എന്ത്? റഹീമിന്റെ കൂടെ അവൾ പുതിയൊരു ലോകത്തേക്ക് കാലെടുത്തുവെച്ചിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ ആ ലോകം എന്തായിരിക്കും? അവളുടെ മനസ്സിൽ പുതിയൊരു ഭയം കൂടുകൂട്ടി. അവളുടെ സംശയത്തിന്റെ വിത്ത്, അവൾ അറിയാതെ തന്നെ പതിയെ വളർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. റഹീമിന്റെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം അവൾക്ക് മുൻപ് കണ്ടിട്ടില്ലാത്തതുപോലെ തോന്നി.

അദ്ധ്യായം 16: റഹീമിന്റെ പുതിയ ലോകം 

മുള്ളുവേലിക്കപ്പുറം കടന്നപ്പോൾ ഫാത്തിമയുടെ ഉള്ളിൽ ആശ്വാസം നിറഞ്ഞു. എന്നാൽ അത് അധികനേരം നീണ്ടുനിന്നില്ല. റഹീമിന്റെ മുഖത്തെ ധൃതിയും രഹസ്യസ്വഭാവവും അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൻ അവളെയും കൂട്ടി പുഴയുടെ അടുത്തുനിന്നും വേഗത്തിൽ നടന്നു. ഇരുട്ടിൽ അവർ കാടിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

“നമ്മൾ എങ്ങോട്ടാ പോകുന്നത്?” ഫാത്തിമയുടെ ശബ്ദം ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ചു. കാടിന്റെ നിശ്ശബ്ദതയും മരങ്ങളുടെ നിഴലുകളും അവളെ വല്ലാതെ പേടിപ്പെടുത്തി.

“പേടിക്കേണ്ട ഫാത്തിമാ. നമ്മൾ സുരക്ഷിതമായ ഒരിടത്തേക്ക് പോകുകയാണ്.” റഹീം തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ പറഞ്ഞു. അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ മുൻപുണ്ടായിരുന്ന ആർദ്രത ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.

കാടിനുള്ളിലൂടെയുള്ള യാത്ര ദുർഘടമായിരുന്നു. ചെളിയും പാറക്കല്ലുകളും നിറഞ്ഞ വഴി. ഫാത്തിമയുടെ കാലുകൾക്ക് വേദനയെടുത്തു തുടങ്ങി. തണുപ്പ് അവളുടെ അസ്ഥികളെ കോച്ചി വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ മനസ്സിൽ ആയിരം ചോദ്യങ്ങൾ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു. റഹീം പറഞ്ഞ ആ “പുതിയ ലോകം” ഇതാണോ?

കുറച്ചു ദൂരം കൂടി നടന്നപ്പോൾ, കാടിന്റെ ഉള്ളിൽ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ മറഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ കൂടാരം അവർ കണ്ടു. അവിടെ നേരിയ ഒരു വെളിച്ചം മാത്രം. കൂടാരത്തിന്റെ വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ ഉള്ളിൽ നിന്നൊരു മനുഷ്യരൂപം പുറത്തേക്ക് വന്നു. അവന്റെ കയ്യിൽ ഒരു തോക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയി.

“റഹീം! ആളെത്തിയോ?” കൂടാരത്തിൽ നിന്നുവന്ന ആൾ ചോദിച്ചു. അയാളുടെ ശബ്ദം പരുഷമായിരുന്നു.

“ഉം, എത്തി. ഇത് ഫാത്തിമ. നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കെല്ലാം ഇവൾ ഉപകരിക്കും.” റഹീം പറഞ്ഞു. അവന്റെ വാക്കുകളിൽ ഔപചാരികത തോന്നി. ഫാത്തിമ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി. “നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങൾ”? എന്ത് ആവശ്യങ്ങൾ?

കൂടാരത്തിനകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ഫാത്തിമ കണ്ട കാഴ്ച അവളെ ഞെട്ടിപ്പിച്ചുകളഞ്ഞു. കൂടാരത്തിനുള്ളിൽ ആയുധങ്ങൾ ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. വലിയൊരു ഭൂപടം ചുവരിൽ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു. അതിൽ അതിർത്തിയിലെ സൈനിക താവളങ്ങളും റോഡുകളും അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. കൂടാരത്തിനുള്ളിൽ വേറെയും ചില മനുഷ്യർ ഉണ്ടായിരുന്നു, അവരുടെ മുഖത്ത് ഭീകരത നിഴലിച്ചുനിൽക്കുന്നു. അവരുടെ കണ്ണുകൾ തന്നിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കുന്നത് ഫാത്തിമ അറിഞ്ഞു.

റഹീം അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ മുൻപുണ്ടായിരുന്ന നിഷ്കളങ്കത മാഞ്ഞുപോയിരുന്നു. അവിടെ കൗശലതയും ക്രൂരതയും അവൾ കണ്ടു. “ഫാത്തിമാ, നിനക്ക് ചില കാര്യങ്ങളിൽ ഞങ്ങളെ സഹായിക്കാനുണ്ട്. നിന്റെ ഗ്രാമത്തെക്കുറിച്ചും അതിർത്തിയിലെ സൈനികരുടെ നീക്കങ്ങളെക്കുറിച്ചും ചില വിവരങ്ങൾ.” റഹീം പറഞ്ഞു.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് തലകറങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നി. റഹീം ഒരു തീവ്രവാദിയാണ്! അവൻ തന്നെ ചതിച്ചു! സമാധാനത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ച്, പാട്ടുകളിലൂടെയും വെളിച്ചത്തിലെ സന്ദേശങ്ങളിലൂടെയും അവളുടെ വിശ്വാസം നേടിയെടുത്ത്, അവൻ അവളെ ഒരു കെണിയിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ചിരിക്കുന്നു!

അവളുടെ സ്വപ്നഭൂമി ഒരു ഇരുണ്ട പേടിസ്വപ്നമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. റഹീമിന്റെ “പുതിയ ലോകം” ഇതായിരുന്നു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഭയം തീവ്രരൂപം പ്രാപിച്ചു. താൻ വലിയ അപകടത്തിലാണ്. ഇനി എന്തുചെയ്യും? അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഇരുട്ടിൽ രക്ഷപ്പെടാനുള്ള വഴി തേടി.

അദ്ധ്യായം 17: ചതിയുടെ അന്ധകാരം

റഹീമിന്റെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ കാതുകളിൽ ഒരു വെടിയുണ്ട പോലെ തുളച്ചുകയറി. സമാധാനത്തിന്റെ പ്രാവായി വന്നവൻ, ഒരു ചെന്നായ ആയിരുന്നു! അവളുടെ ഉള്ളിലെ ഭയം തണുത്തുമരവിച്ച പുതപ്പുപോലെ അവളെ പൊതിഞ്ഞു. ആ കൂടാരത്തിനുള്ളിലെ ഓരോ നിമിഷവും ഒരു പേടിസ്വപ്നം പോലെ തോന്നി. റഹീം അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു, ആ ചിരിയിൽ മുൻപ് കണ്ടിരുന്ന നിഷ്കളങ്കതയുടെ ഒരു കണികപോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് ഒരു വേട്ടക്കാരന്റെ ചിരിയായിരുന്നു.

“എന്താ ഫാത്തിമാ, നീ പേടിച്ചുപോയോ? ഞാൻ ഇങ്ങനെയായിരിക്കുമെന്ന് നീ ഒരിക്കലും വിചാരിച്ചില്ല, അല്ലേ?” റഹീം പരിഹസിച്ചു. അവന്റെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയത്തിൽ കുത്തിമുറിവേൽപ്പിച്ചു.

“നിങ്ങൾ… നിങ്ങൾ എന്നെ ചതിക്കുകയായിരുന്നു!” ഫാത്തിമയുടെ ശബ്ദം വിറച്ചു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകി.

“ചതിയോ? ഫാത്തിമാ, ഇതൊരു യുദ്ധമാണ്. ഇവിടെ നിലനിൽപ്പിനായുള്ള പോരാട്ടമാണ്. നിനക്കൊരു നല്ല ജീവിതം ഞാൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. അതിന്റെ വില ഈ ചെറിയ വിവരങ്ങൾ മാത്രം. നിന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ സൈനികരുടെ നീക്കങ്ങൾ, അവരുടെ ബങ്കറുകൾ, എത്ര ജവാന്മാരുണ്ട്, ഏതൊക്കെ വാഹനങ്ങൾ, പ്രധാന ഓഫീസുകൾ എവിടെയാണ്, ഓഫീസർമാർ ആരൊക്കെയാണ്… ഈ വിവരങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് അത്യാവശ്യമാണ്.” റഹീം പറഞ്ഞു.

ഫാത്തിമ ഒരു നിമിഷം എന്തുപറയണമെന്നറിയാതെ നിന്നുപോയി. അവളുടെ മനസ്സ് ശൂന്യമായിരുന്നു. സ്വന്തം ഗ്രാമത്തെയും സൈനികരെയും ഒറ്റിക്കൊടുക്കാനോ? ഒരിക്കലും അത് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല. അവൾക്ക് ഈ അപകടത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടണം. പക്ഷെ എങ്ങനെ? അവളുടെ ബുദ്ധി പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല.

കൂടാരത്തിനുള്ളിലെ മറ്റ് ആളുകൾ അവളെ സംശയത്തോടെ നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണുകളിലെ ക്രൂരത ഫാത്തിമ കണ്ടു. റഹീമിന്റെ വാക്കുകൾ അവരെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. അവൾക്ക് രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരു വഴിയും കാണാനായില്ല.

“നിങ്ങൾ എനിക്ക് നല്ല ജീവിതം വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. എന്നെ പഠിപ്പിക്കാമെന്നും സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകാമെന്നും പറഞ്ഞു. ഇതാണോ നിങ്ങളുടെ വാക്ക്?” ഫാത്തിമ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

റഹീം ചിരിച്ചു. “അതെ ഫാത്തിമാ, നിനക്ക് ജീവിക്കാൻ സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകും. പക്ഷെ അതിന് നിനക്ക് ഞങ്ങളുടെ സഹായം വേണം. നീ ഞങ്ങളുമായി സഹകരിച്ചാൽ നിനക്ക് നല്ലൊരു ജീവിതം ലഭിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ…” റഹീം വാക്ക് പൂർത്തിയാക്കിയില്ല, പക്ഷെ അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഭീഷണി ഫാത്തിമയ്ക്ക് മനസ്സിലായി.

അവൾക്ക് ആ കൂടാരത്തിൽ ശ്വാസം മുട്ടുന്നതുപോലെ തോന്നി. അവളുടെ ഉള്ളിൽ റഹീമിനോടുണ്ടായിരുന്ന എല്ലാ സ്നേഹവും വിശ്വാസവും വെറുപ്പായി മാറി. തന്നെ വഞ്ചിച്ചവനോട് പകരം വീട്ടണം. അവൾക്ക് ഇവിടെ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടണം. ഒരു നിമിഷം അവൾ തളർന്നു വീഴുമെന്ന് തോന്നി. പക്ഷെ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു മിന്നൽപോലെ ഒരു ചിന്ത കടന്നുപോയി. രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരവസരം, ഒരു വഴി!

അവൾ പതുക്കെ തലയുയർത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഭയത്തിനു പകരം ദൃഢനിശ്ചയം നിറഞ്ഞു. റഹീമിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി നൽകുന്നതിനുമുമ്പ്, അവൾ ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു. അവളുടെ രക്ഷപ്പെടലിനുള്ള വഴി അവിടെ എവിടെയോ ഉണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഈ ചതിക്ക് റഹീമിനോട് പകരം വീട്ടണം. ഈ ഇരുണ്ട കൂടാരത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ട് തന്റെ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് തിരികെ പോകണം. അവൾക്ക് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ച് വീട്ടിലിരിക്കുന്ന മാതാപിതാക്കളെ ഓർത്തു. അവരോട് തന്റെ നിരപരാധിത്വം തെളിയിക്കണം. മാപ്പപേക്ഷിക്കണം…

അദ്ധ്യായം 18: തടവറയും മോചനവും

റഹീം തൻ്റെ ക്രൂരമായ ലക്ഷ്യം വെളിപ്പെടുത്തിയതിന് ശേഷം ഫാത്തിമയുടെ ലോകം ഇരുട്ടിലാണ്ടു. കൂടാരത്തിനുള്ളിലെ ഓരോ നിമിഷവും അവളെ ഭയപ്പെടുത്താൻ തുടങ്ങി. റഹീമിൻ്റെ സംഘം അവളെ കണ്ണിമചിമ്മാതെ നിരീക്ഷിച്ചു. വിവരങ്ങൾ നൽകാൻ അവർ അവളെ നിർബന്ധിച്ചു, ഭീഷണികൾ മുഴക്കി. എന്നാൽ ഫാത്തിമ വഴങ്ങിയില്ല. അവർ താമസിയാതെ അവളെ ശാരീരികമായി ഉപദ്രവിക്കാൻ തുടങ്ങുമെന്ന് അവരുടെ വാക്കുകൾ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ അവളുടെ മനസ്സിൽ തൻ്റെ ഗ്രാമവും മാതാപിതാക്കളും മാത്രമായിരുന്നു.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. കാടിന്റെ തണുപ്പും വിശപ്പും ക്ഷീണവും ഫാത്തിമയെ തളർത്തി. ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടു. എങ്കിലും, തൻ്റെ മാതാപിതാക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തയും, തൻ്റെ ഗ്രാമത്തെ ഒറ്റിക്കൊടുക്കില്ലെന്ന നിശ്ചയവും അവൾക്ക് ശക്തി നൽകി. അവൾക്ക് രക്ഷപ്പെടണം, എങ്ങനെയെങ്കിലും. റഹീമും സംഘവും തന്ത്രശാലികളായിരുന്നു. കൂടാരത്തിന് ചുറ്റും കാവൽ ശക്തമായിരുന്നു. പകൽ സമയങ്ങളിൽ കാടിന്റെ ഭീകരതയും രാത്രിയിലെ തണുപ്പും അവളുടെ രക്ഷപ്പെടൽ ചിന്തകളെ  ദുഷ്കരമാക്കി.

ഓരോ രാത്രിയും അവൾ കൂടാരത്തിലെ നേരിയ വിടവുകളിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. കൂടാരത്തിന് പിന്നിലായി അതിർത്തിയിലെ മുള്ളുവേലിക്ക് വളരെ അടുത്ത് ഒരു വലിയ മരം അവൾ മുൻപ് കണ്ടിരുന്നു. അതിന്റെ ഒരു ശിഖരം വേലിക്ക് മുകളിലൂടെ ഗ്രാമത്തിലേക്കും നീണ്ടു കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, അതൊരു വഴിയായിരിക്കും!

ഒരു രാത്രി, കാടിന്റെ ഇരുട്ട് കൂടുതൽ കനത്തപ്പോൾ, കാവൽക്കാരൻ ഉറങ്ങിപ്പോയ ഒരു നേരിയ നിമിഷം. റഹീമും സംഘവും കൂടാരത്തിൽ നിന്ന് അൽപ്പം മാറിയിരുന്ന് തീയുടെ ചൂടിൽ പരസ്പരം സംസാരിക്കുന്നത് അവൾ കേട്ടു. ഇത് തനിക്കുള്ള ഒരേയൊരു അവസരമാണെന്ന് ഫാത്തിമയ്ക്ക് തോന്നി. 

അവൾ പതുക്കെ കൂടാരത്തിന്റെ പുറകിലെ പടുത അല്പം ഉയർത്തി പുറത്തിറങ്ങി. തന്റെ ശ്വാസം പോലും പുറത്തു കേൾക്കാതിരിക്കാൻ അവൾ പരമാവധി ശ്രദ്ധിച്ചു. താനൊരു പെണ്ണായതുകൊണ്ടും തളർന്നു കിടക്കുന്നതിനാലും രക്ഷപ്പടാൻ സാധ്യതയില്ലെന്ന് റഹീമും സംഘവും കരുതിയിട്ടുണ്ടാവും എന്നവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.

ഇരുണ്ട കാട്ടിലൂടെ അവൾ മുള്ളുവേലി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി. ഉണങ്ങിയ ഇലകൾക്ക് മുകളിലൂടെയുള്ള അവളുടെ ചുവടുകൾ വലിയ ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. ഓരോ ശബ്ദവും റഹീമിന്റെ സംഘം പിന്നാലെ വരുന്നതുപോലെ അവളെ ഭയപ്പെടുത്തി. ഇരുട്ടിൽ വഴി ശരിക്കും കാണുന്നില്ല. മരച്ചില്ലകൾ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ തട്ടി മുറിവുണ്ടാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പലതവണ പാറക്കല്ലുകളിൽ തട്ടിയും ചെളിയിൽ തെന്നിയും അവൾ വീണു. 

എന്നാൽ അവളുടെ ദൃഢനിശ്ചയം ഈ പരിക്കുകൾ ഒന്നും തന്നെ അവളുടെ മനസ്സിനെ അറിയിക്കുന്നില്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും അവൾ കിതപ്പ് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. പിന്നാലെ വരുന്നത് തന്റെ മരണമാണെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.

ഓട്ടത്തിനിടയിൽ മുള്ളുവേലി അടുത്തെത്തിയതായി അവൾ മനസ്സിലാക്കി. അടുത്തുള്ള ഒരു മരത്തിന്റെ ഉയർന്ന കൊമ്പ് മുള്ളുവേലിക്ക് അപ്പുറത്തേക്ക് കിടക്കുന്നതും കാണാമായിരുന്നു. അവൾ മരത്തിനടുത്തേക്ക് ഓടിയെത്തി. അടുത്തുള്ള പാറക്കെട്ടിൽ നിന്നും മരത്തിന്റെ താഴത്തെ ശിഖരങ്ങളിലേക്ക് അവൾ കഷ്ടപ്പെട്ട് വലിഞ്ഞുകയറി. അവളുടെ കൈകാലുകൾക്ക് വേദനയെടുത്തു. മരത്തിന്റെ തൊലി അവളുടെ കൈകളിൽ ഉരഞ്ഞു. ഉയർന്ന ശിഖരങ്ങളിലേക്ക് അവൾ സാഹസികമായി കയറി. താഴേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് തലകറങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നി. റഹീമിന്റെ സംഘം അടുത്തെത്തിയെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. പിന്നിൽ ദൂരെ നിന്ന് ആരോ അലറുന്നു! “പിടിക്കവളെ”

ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയി. അവർ തന്നെ കണ്ടിരിക്കുന്നു! വേഗത്തിൽ ആ ശിഖരത്തിലൂടെ അവൾ മുള്ളുവേലിക്ക് മുകളിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങി. താഴെ ഗ്രാമത്തിലെ സൈനികരുടെ പോസ്റ്റ് അവൾക്ക് മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ കാണാമായിരുന്നു. അവൾക്ക് അവിടെ എത്തണം. മുള്ളുവേലിക്ക് മുകളിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് ചാടാൻ അവൾക്ക് ഭയമുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും രക്ഷപ്പെടാൻ വേറെ വഴിയില്ല.

പിന്നിൽ നിന്ന് റഹീമിന്റെ അലർച്ച അവൾ കേട്ടു. “അവളെ ജീവനോടെ വിടരുത്. അത് നമുക്കാപത്താണ്… വെടിവെക്ക്!” ലൈറ്റുകൾ അവളുടെ നേർക്ക് മിന്നിയതുപോലെ. റഹീമും സംഘവും അടുത്തേക്ക് വരുന്നതുപോലെ. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഭയം തീവ്രരൂപം പ്രാപിച്ചു.

അവൾ കണ്ണുകളടച്ച്, ആ കൊമ്പിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് ചാടി. താഴെ പാറക്കെട്ടുകൾക്ക് മുകളിലാണ് അവളുടെ കാൽ പതിച്ചത്. ഒരു മൂർച്ചയേറിയ കല്ലിൽ തട്ടി അവളുടെ കാലിന് ആഴത്തിൽ മുറിവേറ്റു. ഒരു വലിയ വേദന അവളുടെ ശരീരത്തിലൂടെ പാഞ്ഞുപോയി. കാലിൽ നിന്ന് രക്തം വാർന്നു. ഫാത്തിമയുടെ ബോധം മറഞ്ഞുതുടങ്ങി. കാലിന് താങ്ങാനാവാത്ത വേദനയുണ്ടെങ്കിലും അവൾ എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ നടന്നില്ല.

രക്ഷപ്പെടാൻ മറ്റൊരു വഴിയുമില്ലാതെ, അവൾ വേദന കടിച്ചമർത്തി ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങി. അവളുടെ പിന്നിൽ വേലിക്ക് അപ്പുറത്തായി റഹീമിന്റെ സംഘം അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു! വെടിപൊട്ടുന്ന  ശബ്ദം! ഒരു വെടിയുണ്ട അവളുടെ അടുത്ത് പാറയിൽ തട്ടിത്തെറിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് ദൂരെ നിന്ന് ഒരു വെളിച്ചം അവളുടെ നേർക്ക് വന്നത്. ഇന്ത്യൻ സൈനികരുടെ പട്രോളിംഗ് സംഘമായിരുന്നു അത്! റഹീമും കൂട്ടരും തിരിഞ്ഞോടുന്നതുപോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.

സൈനികർ ടോർച്ച് അവളുടെ നേർക്ക് തെളിച്ചു. “നിൽക്ക്! ഇല്ലെങ്കിൽ വെടിവെക്കും” അവരുടെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ ഫാത്തിമയ്ക്ക് ആശ്വാസമായെങ്കിലും ഭയം അവളെ വിട്ടുമാറിയിരുന്നില്ല. അവൾക്ക് ബോധം മറയുന്നതുപോലെ തോന്നിയെങ്കിലും, തോക്കുകൾ ചൂണ്ടി തന്നെ വളയുന്ന സൈനികരെ കാണാമായിരുന്നു.

അദ്ധ്യായം 19: ആശ്വാസത്തിന്റെ കൈ

ഇരുട്ടിൽ, തോക്കുകൾ ചൂണ്ടി നിൽക്കുന്ന സൈനികർക്ക് നടുവിൽ ബോധം മറഞ്ഞു വീഴാതിരിക്കാൻ ഫാത്തിമ കിണഞ്ഞു പരിശ്രമിച്ചു. അവളുടെ കാലിലെ മുറിവിൽ നിന്ന് രക്തം വാർന്നൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “ആരാ നീ? എവിടെ നിന്ന് വരുന്നു?” ഒരു സൈനികൻ ഉച്ചത്തിൽ ചോദിച്ചു.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് ശബ്ദം പുറത്ത് വന്നില്ല. ഭയം അവളുടെ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി. അവൾക്ക് മുറിവേറ്റ കാല് നിലത്തുറപ്പിക്കാൻ കഴിയാതെ ഒരു വശത്തേക്ക് ചരിയുന്നത് സൈനികർ കണ്ടു.

“അവൾക്ക് പരിക്കുണ്ട്!” ഒരു ജവാൻ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. ഉടൻ തന്നെ, ഒരു സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. ലഫ്റ്റനന്റ് അർച്ചന സിംഗ്. അവളുടെ മുഖത്ത് ഗൗരവമുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ കണ്ണുകളിൽ നേരിയ സഹാനുഭൂതിയും ഫാത്തിമ കണ്ടു.

“ഇവളെ ഉടൻ ക്യാമ്പാശുപത്രിയിലേക്ക് മാറ്റൂ. എന്നിട്ട് ചോദ്യം ചെയ്യലിനായി തയ്യാറാക്കുക.” അർച്ചന സിംഗ് ഉത്തരവിട്ടു.

ഫാത്തിമയെ താങ്ങിയെടുത്തു ജീപ്പിലേക്ക് കയറ്റി. വേദനയിൽ അവൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും വ്യക്തമായിരുന്നില്ല. സൈനികാശുപത്രിയിൽ വെച്ച് അവളുടെ കാലിലെ മുറിവ് വൃത്തിയാക്കി കെട്ടിവെച്ചു. തണുപ്പിൽ തണുത്തുറഞ്ഞ ശരീരത്തിന്, നേരിയ ചൂട് കിട്ടിയപ്പോൾ അവൾക്ക് ചെറിയൊരാശ്വാസം തോന്നി.

നേരം പുലർന്നപ്പോൾ ഫാത്തിമയെ ചോദ്യം ചെയ്യൽ മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ലഫ്റ്റനന്റ് അർച്ചന സിംഗാണ് അവളെ ചോദ്യം ചെയ്തത്. അർച്ചനയുടെ കണ്ണുകളിൽ ദൃഢതയുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ അത് ഫാത്തിമയെ ഭയപ്പെടുത്തിയില്ല. അവർക്ക് സത്യം അറിയണമെന്നുണ്ടെന്ന് ഫാത്തിമയ്ക്ക് തോന്നി.

“നിന്റെ പേരെന്താ? എവിടെ നിന്ന് വരുന്നു? എങ്ങനെയാണ് അതിർത്തിയിൽ എത്തിയത്? ആരൊക്കെയാണ് നിന്റെ കൂടെയുള്ളത്?” അർച്ചന ചോദ്യങ്ങൾ തുടർന്നു.

ഫാത്തിമ എല്ലാം തുറന്നുപറയാൻ തീരുമാനിച്ചു. റഹീമിനെക്കുറിച്ചും അവന്റെ പാട്ടിനെക്കുറിച്ചും, വെളിച്ചത്തിലെ സംഭാഷണങ്ങളെക്കുറിച്ചും, ഒടുവിൽ അവൻ അവളെ ചതിച്ചതിനെക്കുറിച്ചും അവൾ പറഞ്ഞു. അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ഭയവും നിരാശയും ദേഷ്യവും നിറഞ്ഞുനിന്നു. റഹീമിന്റെ സംഘം അവളെ വിവരങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതിനെക്കുറിച്ചും, ഗ്രാമത്തേയും രാജ്യത്തേയും ഒറ്റിക്കൊടുക്കാൻ താൻ തയ്യാറല്ലായിരുന്നെന്നും അവൾ വ്യക്തമാക്കി.

ഫാത്തിമയുടെ വാക്കുകൾ ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ട അർച്ചന സിംഗ് തന്റെ മൊബൈൽ ഫോണിൽ അവളുടെ ഫോട്ടോയുമെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് പോയി. ഫാത്തിമ അവൾക്കായി തയ്യാറാക്കിയ ചൂട് കാപ്പിയും പലഹാരങ്ങളും ആർത്തിയോടെ കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. വിശപ്പ് കെടുന്നതിന്റെ മാധുര്യം അവളുടെ കണ്ണുകളിലും കാണാമായിരുന്നു.

ഏകദേശം രണ്ട് മണിക്കൂറുകൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അർച്ചന സിംഗ് മടങ്ങിയെത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ അപ്പോൾ സ്നേഹഭാവം ആയിരുന്നു. “ഈ അതിർത്തിയിൽ പലതരം ചതിക്കുഴികളുണ്ട് മോളെ. പ്രത്യേകിച്ച് ചെറുപ്പക്കാരെയാണ് അവർ ലക്ഷ്യമിടുന്നത്. നീ ധൈര്യശാലിയാണ്. നിന്റെ രാജ്യത്തോടുള്ള സ്നേഹവും സത്യസന്ധതയും എനിക്ക് മനസ്സിലായി.”

ഫാത്തിമയ്ക്ക് ആശ്വാസമായി. തന്നെ വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരാൾ! അർച്ചനയുടെ വാക്കുകൾ അവളുടെ മുറിവേറ്റ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു തണുത്ത വെള്ളം പോലെയായിരുന്നു.

“നിനക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ കഴിയുമോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. അതിർത്തി കടന്നുവന്ന ഒരു കുട്ടിയായതുകൊണ്ട്, നിന്നെ കുറിച്ച് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ അറിയേണ്ടതുണ്ട്. അപ്പുറത്തെ സംഘത്തെക്കുറിച്ചും അറിയേണ്ടതുണ്ട്.” അർച്ചന സിംഗ് പറഞ്ഞു. ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ വീണ്ടും ഭയം തോന്നി. അപ്പോൾ അവൾക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ കഴിയില്ലേ? മാതാപിതാക്കളെ കാണാൻ കഴിയില്ലേ?

“പക്ഷെ ഒരു കാര്യം ഞാൻ വാക്ക് തരാം. ഞങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയത് ശരിയാണെങ്കിൽ അന്വേഷണത്തിന്റെ അവസാനം നിനക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകാം. കൂടാതെ നിനക്ക് വിദ്യാഭ്യാസം ലഭിക്കാനുള്ള എല്ലാ സഹായവും ഞങ്ങൾ ചെയ്യും. നിനക്ക് പഠിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു. നീ സുരക്ഷിതയായിരിക്കും.” അർച്ചന സിംഗ് ഒരു വാഗ്ദാനം പോലെ പറഞ്ഞു.

ഫാത്തിമയ്ക്ക് കണ്ണുനീർ അടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരു ഭാഗത്ത് സ്വന്തം വീടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ദുഃഖം, മറുഭാഗത്ത് അപ്രതീക്ഷിതമായി ലഭിച്ച ഈ വാഗ്ദാനം. ലഫ്റ്റനന്റ് അർച്ചന സിംഗിന്റെ വാക്കുകൾ അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പുതിയ പ്രകാശമാകുമെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. 

ഈ സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥയുടെ കാരുണ്യം ഫാത്തിമയുടെ ജീവിതത്തിന് പുതിയ ദിശാബോധം നൽകുമോ?

അദ്ധ്യായം 20: പുതിയൊരു ലോകം, പുതിയൊരു ഫാത്തിമ

ലഫ്റ്റനന്റ് അർച്ചന സിംഗിന്റെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു തണൽ പോലെ പടർന്നു. വീടിന്റെയും മാതാപിതാക്കളുടെയും ഓർമ്മകൾ അവളെ വേദനിപ്പിച്ചെങ്കിലും, മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള ഒരു വഴി തുറന്നു കിട്ടിയെന്നത് അവൾക്ക് ആശ്വാസം നൽകി. ദിവസങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യലുകളിലൂടെയും വൈദ്യ പരിശോധനകളിലൂടെയും കടന്നുപോയി. അവളുടെ കഥയുടെ സത്യാവസ്ഥ സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥർക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു. റഹീമിന്റെ ചതി അവർക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലായി. ജവാൻ വിജയ് യുടെ മുൻകാല പട്രോളിംഗ് റിപ്പോർട്ടും അർച്ചനാ സിംഗ് കണ്ടെത്തി. 

കാലിലെ മുറിവ് ഉണങ്ങാൻ തുടങ്ങി. സൈനിക ആശുപത്രിയിലെ പരിചരണത്തിൽ ഫാത്തിമ പതിയെ സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു. ലഫ്റ്റനന്റ് അർച്ചന സിംഗ് അവളെ പലപ്പോഴും സന്ദർശിച്ചു. അവരുടെ സംഭാഷണങ്ങൾ ഫാത്തിമയ്ക്ക് കൂടുതൽ ധൈര്യം നൽകി. അർച്ചന, ഫാത്തിമയുടെ പഠിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതലറിഞ്ഞു. അവളുടെ ബുദ്ധിയും സംഗീതത്തോടുള്ള താല്പര്യവും അർച്ചന തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

“ഫാത്തിമാ, നിനക്ക് പുതിയൊരു ജീവിതം തുടങ്ങാൻ അവസരമുണ്ട്,” ഒരു ദിവസം അർച്ചന പറഞ്ഞു. “ഞങ്ങൾ നിന്നെ ദൂരെയുള്ള ഒരു സ്കൂളിലേക്ക് അയക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. സൈന്യം നടത്തുന്ന സ്കൂളാണത്. അവിടെ നിനക്ക് സുരക്ഷിതമായി പഠിക്കാം. നിന്റെ കലാപരമായ കഴിവുകളും വളർത്താം.”

ഫാത്തിമയ്ക്ക് വിശ്വസിക്കാനായില്ല. സ്കൂൾ! പഠനം! പാട്ട്! അവൾ കൊതിച്ചിരുന്നതെല്ലാം യാഥാർത്ഥ്യമാകാൻ പോകുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. “സത്യമാണോ, മാഡം?” അവളുടെ ശബ്ദം വിറച്ചു.

“സത്യമാണ്, ഫാത്തിമാ. നിന്നെപ്പോലുള്ള കുട്ടികൾക്ക് ഭയമില്ലാതെ പഠിച്ച് വളരാൻ ഈ രാജ്യം എപ്പോഴും അവസരം നൽകും. പക്ഷെ ഒരു കാര്യമുണ്ട്, നിന്റെ മാതാപിതാക്കളെ ഇപ്പോൾ നിനക്ക് കാണാൻ കഴിയില്ല. സൈനിക നടപടിക്രമങ്ങൾ പൂർത്തിയാകാനും സുരക്ഷ ഉറപ്പാക്കാനും സമയമെടുക്കും. പക്ഷെ നീ സുരക്ഷിതയാണെന്നും നല്ല വിദ്യാഭ്യാസം നേടുകയാണെന്നും ഞങ്ങൾ അവരെ അറിയിക്കും. രാജ്യസുരക്ഷയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയമാണിത്. അവർക്ക് മനസ്സിലാകും.” അർച്ചന വിശദീകരിച്ചു.

മാതാപിതാക്കളെ കാണാൻ കഴിയില്ലെന്നത് ഫാത്തിമയെ വിഷമിപ്പിച്ചെങ്കിലും, ഭാവിയിലേക്കുള്ള ഈ വലിയ ചുവടുവെപ്പിന് അവൾ തയ്യാറായി. അതിർത്തിയുടെ ഭയങ്ങളിൽ നിന്ന് മാറി, പുതിയൊരു ലോകത്തേക്ക് പറന്നുയരാൻ അവൾ തീരുമാനിച്ചു.

ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ഫാത്തിമ സൈനിക അകമ്പടിയോടെ പുതിയ സ്കൂളിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു. മഞ്ഞുമൂടിയ മലനിരകൾക്ക് താഴെ, ഗ്രാമത്തിലെ അവളുടെ പഴയ വീട് ദൂരെയായി മാഞ്ഞുപോകുമ്പോൾ ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ അവൾ റഹീമിനെയും അവന്റെ ചതിയെയും ഓർത്തു. പക്ഷെ ആ ഓർമ്മകൾ അവളുടെ പുതിയ പ്രതീക്ഷയെ ഒട്ടും തളർത്തിയില്ല.

പുതിയ സ്കൂൾ ഒരു വലിയ ലോകമായിരുന്നു. പുതിയ കൂട്ടുകാർ, പുതിയ അധ്യാപകർ, പുതിയ വിഷയങ്ങൾ. ഫാത്തിമ പഠനത്തിൽ അതിവേഗം മുന്നേറി. സംഗീത ക്ലാസ്സുകളിൽ അവൾക്ക് പ്രത്യേക താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ തന്റെ സ്വരം തേച്ചുമിനുക്കി. അവളുടെ പാട്ടുകൾക്ക് ഇപ്പോൾ ഭയത്തിന്റെ നിഴലില്ലായിരുന്നു, മറിച്ച് പ്രതീക്ഷയുടെയും സമാധാനത്തിന്റെയും മധുരമുണ്ടായിരുന്നു.

അതിർത്തിയിലെ ഭയം, റഹീമിന്റെ ചതി, മാതാപിതാക്കളെ പിരിഞ്ഞുള്ള വേദന – ഇതെല്ലാം ഫാത്തിമയെ കൂടുതൽ ശക്തയാക്കി. അവൾക്ക് മനസ്സിലായി, ജീവിതം പലപ്പോഴും കഠിനമായ പരീക്ഷണങ്ങൾ നൽകിയാലും, പ്രതീക്ഷ കൈവിടാതിരുന്നാൽ പുതിയ വഴികൾ തുറക്കുമെന്ന്. പഴയ ഫാത്തിമയിൽ നിന്ന് അവൾ ഒരുപാട് വളർന്നിരിക്കുന്നു. അവൾ ഒരു പുതിയ ഫാത്തിമയായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

അദ്ധ്യായം 21: ഒരു പ്രതീക്ഷയുടെ പാട്ട്

പുതിയ സ്കൂളിലെ ജീവിതം ഫാത്തിമയ്ക്ക് പുതിയൊരു ലോകം തുറന്നുനൽകി. അതിർത്തിയിലെ ഭയങ്ങളിൽ നിന്നും റഹീമിന്റെ ചതിയിൽ നിന്നുമുള്ള മോചനം അവൾക്ക് പഠനത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാൻ സഹായിച്ചു. കണക്കിലെ അവളുടെ മികവും സംഗീതത്തോടുള്ള അഭിരുചിയും അധ്യാപകർ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പ്രത്യേകിച്ച് സംഗീത ക്ലാസുകൾ അവൾക്ക് ഒരുപാട് ആശ്വാസം നൽകി. അവളുടെ ഉള്ളിലെ വേദനകളെല്ലാം പാട്ടുകളിലൂടെ അവൾ ആഴത്തിലും മധുരത്തിലും പുറത്തുവിട്ടു. 

മാസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ആത്മവിശ്വാസവും കഴിവുമുള്ള ഒരു വ്യക്തിയായി അവൾ മാറിയിരിക്കുന്നു. സ്കൂളിലെ എല്ലാ പരിപാടികളിലും അവൾ നിറസാന്നിധ്യമായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് ദേശഭക്തി ഗാനങ്ങൾ ആലപിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുമായിരുന്നു. ലഫ്റ്റനന്റ് അർച്ചന സിംഗിന്റെ വാക്കുകൾ അവൾക്ക് ഒരു വഴികാട്ടിയായിരുന്നു. ഫാത്തിമയെ ഒരു മകളെപ്പോലെയാണ് അവർ കണ്ടിരുന്നത്. അർച്ചനയുടെ പിന്തുണ ഫാത്തിമയുടെ ജീവിതത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം, അർച്ചന ഫാത്തിമയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. “ഫാത്തിമാ, നിനക്കൊരു സന്തോഷ വാർത്തയുണ്ട്.” ഫാത്തിമയുടെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിച്ചു. “എന്താ മാഡം?”

“നിന്നെ പ്രയാസപ്പെടുത്തിയവരെ ഞങ്ങൾ കണ്ടെത്തി എത്തേണ്ടിടത്ത് അയച്ചിട്ടുണ്ട്. നീ ഇപ്പോൾ പൂർണ്ണ സുരക്ഷിതയാണ്. നിന്റെ മാതാപിതാക്കളെ കാണാൻ നിനക്ക് അനുവാദം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു. എല്ലാ നടപടിക്രമങ്ങളും പൂർത്തിയായി. നിനക്കവരെ കാണാൻ പോകാം.” അർച്ചനയുടെ വാക്കുകൾ ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുനിറച്ചു. അവൾ അർച്ചനയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് അവൾക്ക് തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ കാണാൻ കഴിയുന്നത്.

അടുത്ത ദിവസം ഫാത്തിമ സൈനിക അകമ്പടിയോടെ തന്റെ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു. പഴയ വീടും അതിർത്തിയിലെ മുള്ളുവേലിയും അവൾക്ക് വീണ്ടും കണ്ടു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ആശങ്കയുണ്ടായിരുന്നു – മാതാപിതാക്കൾ തന്നെ സ്വീകരിക്കുമോ? തന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടുമോ?

വീടിന്റെ വാതിൽക്കലെത്തിയപ്പോൾ സലീമും ആയിഷയും പുറത്തേക്ക് വന്നു. മകളെ കണ്ടപ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “ഫാത്തിമാ!” ആയിഷ വിളിച്ചുകൊണ്ട് മകളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. സലീം അവരെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ സ്നേഹവും ആശ്വാസവും നിറഞ്ഞു. അവർക്ക് ഫാത്തിമയോട് ദേഷ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൾ സുരക്ഷിതയായി തിരിച്ചെത്തിയല്ലോ എന്നതായിരുന്നു അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷം.

ഫാത്തിമ തന്റെ പുതിയ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും പഠനത്തെക്കുറിച്ചും മാതാപിതാക്കളോട് സംസാരിച്ചു. അതിർത്തിയിലെ ഭയങ്ങളെക്കുറിച്ച് അവർ പരസ്പരം പങ്കുവെച്ചു. റഹീമിന്റെ ചതിയെക്കുറിച്ച് ഫാത്തിമ പറഞ്ഞപ്പോൾ സലീമിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “നീ ഞങ്ങളുടെ അഭിമാനമാണ് മോളെ. ആ തെറ്റ് ചെയ്യാൻ നീ തയ്യാറായില്ലല്ലോ,” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

ദിവസങ്ങൾ വേഗത്തിൽ കടന്നുപോയി. ഫാത്തിമ തന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ കുട്ടികളെ കണ്ടു. അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ അവൾ പഴയ ഫാത്തിമയെ കണ്ടു. എങ്കിലും അവരുടെ കണ്ണുകളിലും ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഭയവും സംശയവും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി. അവർക്ക് സമാധാനത്തിന്റെ ഒരു സന്ദേശം നൽകണമെന്ന് അവൾ കരുതി.

ഒരു ദിവസം ഗ്രാമത്തിലെ എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചുകൂടിയ ഒരു സന്ധ്യാസമയത്ത് അവൾ ഒരു പാട്ടുപാടി. അവളുടെ ശബ്ദം തെളിഞ്ഞതായിരുന്നു. അതിർത്തിയിലെ ഭയങ്ങളെ അതിജീവിച്ച്, സമാധാനത്തിനായി വാഴാൻ കൊതിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ കഥയായിരുന്നു ആ പാട്ട്. റഹീമിനെക്കുറിച്ചും അവന്റെ ചതിയെക്കുറിച്ചും അവൾ പാട്ടിലൂടെ പറഞ്ഞു. അവസാനമായി, പ്രതീക്ഷയുടെ സന്ദേശം അവൾ നൽകി.

അവളുടെ പാട്ട് ഗ്രാമത്തിലെ ജനങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിൽ തൊട്ടു. അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ഫാത്തിമ ഒരു അതിജീവനത്തിന്റെ പ്രതീകമായി മാറി. അതിർത്തിയുടെ ഭയം അവരെ ബന്ധിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, ഫാത്തിമയുടെ പാട്ട് അവർക്ക് പുതിയ പ്രതീക്ഷ നൽകി. അവളുടെ പാട്ടിലൂടെ, ഫാത്തിമ സമാധാനത്തിന്റെ പുതിയൊരു പ്രാവായി മാറി. അവളുടെ ജീവിതം അതിർത്തിയുടെ മുള്ളുവേലികൾകൾക്കും മുകളിലേക്ക് വളർന്ന് ധൈര്യത്തിന്റെയും, ദേശസ്നേഹത്തിന്റെയും, പ്രതീക്ഷയുടെയും മനോഹരമായ ഒരു കഥയായി മാറി.

✍️ ജയൻ കൂടൽ

Profile link: https://www.facebook.com/jayan.koodal.siju/

Website: https://jkdrive.in/ 

Summary: Kashmir Border Love Story and Terrorism.

Novel: A tale of betrayal and survival

In a Kashmir border village, Fathima finds hope and friendship across the fence with Rahim through secret messages. Their bond defies fear, symbolizing human connection and peace amidst conflict, despite parental concerns and military surveillance. Rahim, who promises her a new life free from border fears and a chance to pursue her education and singing. Convinced, she crosses the border with him through a secret passage.

However, Rahim reveals his true identity as a terrorist, seeking information about her village and the military. Realizing she’s been betrayed, Fatima bravely escapes his camp, injuring her leg in the process. She is rescued by Indian soldiers, specifically Lieutenant Archana Singh, who finds her story true. Archana promises Fatima a safe future and education, leading Fatima to a military-run school where she thrives, leaving behind her past fears and becoming a stronger individual.